Όταν λέμε ανατροπή, μήπως εννοούμε… αναμονή; Ως γνωστόν, δεν έχουν κλείσει τέσσερις μήνες από τις εκλογές.

Η κυβέρνηση που έχουμε στην Ελλάδα είναι η μοναδική που μπορούσε να σχηματιστεί με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα και μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις – απίστευτη πολυτέλεια για πτωχευμένη χώρα.

Άλλη κυβέρνηση, με τη συμμετοχή άλλων κομμάτων, δεν στάθηκε δυνατόν να σχηματιστεί και να λάβει την Δεδηλωμένη.

Κατά την προεκλογική περίοδο, τα κόμματα που τελικώς σχημάτισαν κυβέρνηση εστίασαν στην ανάγκη να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, να αποφευχθεί ο εφιάλτης της εξόδου της από την ευρωζώνη και ενδεχομένως από την Ευρώπη και υποσχέθηκαν να διαπραγματευτούν ώστε τα μέτρα που είχαν ήδη ψηφιστεί από τον Φεβρουάριο να σκορπιστούν σε περισσότερα των δύο χρόνων.

Από την πλευρά τους, οι ψηφοφόροι «κόπηκαν» στα δύο. Οι μεν μοιράστηκαν στα κόμματα που τάσσονταν υπέρ της μονομερούς διαγραφής του χρέους και της καταγγελίας του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης και οι δε μοιράστηκαν στα κόμματα που τάχθηκαν υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ – διότι μονομερής καταγγελία συνεπάγεται έξοδο – και της δημιουργίας, αφού διασφαλιστεί η παραμονή στο ευρώ, των προϋποθέσεων για έξοδο από το μνημόνιο.

Τώρα, έχει αρχίσει ένα γαϊτανάκι αμφισβήτησης όλων των παραπάνω και δημιουργίας νέου κύματος αναταραχής και αποσταθεροποίησης, προκειμένου ούτε η διαπραγμάτευση να ολοκληρωθεί, ούτε να υπάρξουν συνθήκες ανάταξης της χώρας.

Φυσικά, ουδείς  (πλην των περιπτώσεων που κάποια στελέχη «στριμώχνονται»), δηλώνει ευθαρσώς ότι πρέπει να ξαναπάμε σε εκλογές – έτσι κι’ αλλιώς, αν προκηρύσσονταν νέες εκλογές, δεν θα προλαβαίναμε να φθάσουμε σ’ αυτές, θα χρεοκοπούσαμε αμέσως.

Αντ’ αυτού, έχει διακοπεί και πάλι η λειτουργία της χώρας με διαδηλώσεις, πορείες, συλλαλητήρια.

Άνω-κάτω έγινε η Αθήνα τη Δευτέρα, μύλος την Τρίτη με την επίσκεψη Μέρκελ.

Η ίδια η Βουλή δεν μπορεί να λειτουργήσει – πότε με τον κοινοβουλευτικό ακτιβισμό του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, πότε με τα επεισόδια που δημιουργεί η Χρυσή Αυγή.

Όπως είπαμε, δεν ζητούν εκλογές. Αυτό που ζητούν είναι να εφαρμόσει η κυβέρνηση τη δική τους πολιτική, χωρίς… να την εφαρμόσουν οι ίδιοι!

Ο κ. Τσίπρας μιλά και ξαναμιλά για «ανατροπή».  Αυτά, εκτός κοινοβουλίου. Διότι εντός, υποστηρίζει πως «θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας με βάση το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία».

Στις 19 Σεπτεμβρίου, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του, επισήμανε ότι αυτός ο λαός έριξε δύο μνημονιακές κυβερνήσεις» και ευχήθηκε να… τριτώσει το καλό!

Φυσικά, η κυβέρνηση Παπανδρέου έπεσε μόνη της μετά το πυροτέχνημα περί δημοψηφίσματος και η κυβέρνηση Παπαδήμου σχηματίστηκε για να ψηφίσει την δανειακή σύμβαση και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Διότι αν τα πράγματα ήσαν διαφορετικά, τότε ΔΕΝ θα είχαμε «δύο μνημονιακές κυβερνήσεις». Θα είχαμε μία, που θα έπεφτε και θα πηγαίναμε αμέσως σε εκλογές.

Την 1η Οκτωβρίου, σε ανακοίνωσή του, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε ότι «η ανατροπή συνιστά μάχη ζωής ή θανάτου».

Αυτό σημαίνει κανονική ανατροπή με τα όλα της. Δεν σημαίνει ανατροπή «σύμφωνα με το Σύνταγμα και τη δημοκρατική τάξη».

Διότι αυτά πηγαίνουν περίπατο όταν τίθεται ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Υπάρχει μια (και δύο και τρεις) αντίφαση σε όλα αυτά ή νομίζω;

Υπάρχει μια (και δύο και τρεις) υποκρισία;

Μια προσπάθεια να βγάλουν οι άλλοι τα κάστανα απ’ τη φωτιά, ενώ εμείς απλώς φωνάζουμε και κλείνουμε τους δρόμους;

Ο κ. Τσίπρας δεν την θέλει την εξουσία. Διαφορετικά, μετά τις εκλογές του Μαΐου, δεν θα πήγαινε βόλτα την εντολή σε διάφορες εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις που δεν λαμβάνουν μέρος στην ψηφοφορία για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης.

Άλλωστε, στη πρόσφατη συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του κόμματος, αποφασίστηκε να οργανωθούν λαϊκές συνελεύσεις «για τη διαδικασία ανασυγκρότησης μετά το 27%».

Κι’ αυτό απαιτεί χρόνο – και οπωσδήποτε να μην έχεις να κυβερνήσεις…

Οπότε η ανατροπή, μάλλον προς την… αναμονή φέρνει!