Ο εκβιασμός έγινε πατριωτικό καθήκον!Αγανάκτηση για τους λογιστές της πολιτικής Η αντικατάσταση της επιστροφής του φόρου από την συγκέντρωση των αποδείξεων με έναν καινούργιο, εντελώς ακατανόητο, φόρο, το ειδικό τέλος άσκησης ελευθέρου επαγγέλματος, προκειμένου να κλείσει μια τρύπα που δεν υπήρχε και δημιουργήθηκε εκ των υστέρων, αποτελεί την επιτομή της λογιστικής διαχείρισης που γίνεται αυτή τη στιγμή στη χώρα.

Το πρόβλημα αυτές τις μέρες, κατά την συζήτηση στη Βουλή του Μεσοπροθέσμου Προγράμματος, εμφανίζεται πιο ανάγλυφο από ποτέ. Και η πολιτική εξαντλείται σε επίπεδο απλής ρητορείας, που ενισχύει την αγανάκτηση.

Σύμφωνα με τον υπουργό των Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο, οι «Αγανακτισμένοι» είναι δικαίως αγανακτισμένοι, επειδή «δεν έχουν πειστεί ότι πληρώνουν αυτοί που πρέπει να πληρώσουν»!

Είπε επίσης χθες στη Βουλή ο κ. Βενιζέλος ότι «τα μέτρα είναι σκληρά και άδικα, γιατί η φορολογική κατάσταση είναι χύμα».

Μετά από αυτήν την επίσημη ομολογία – ότι δεν έχει συλληφθεί η φοροδιαφυγή και ότι μετά από εννέα – ίσως και δέκα – φορολογικά νομοσχέδια μέσα σε είκοσι μήνες, η κατάσταση παραμένει «χύμα» - ο πρωθυπουργός κάλεσε και πάλι χθες τους βουλευτές να… πράξουν το  πατριωτικό τους καθήκον.

Ουσιαστικά, η κυβέρνηση παραδέχθηκε πως στους τελευταίους είκοσι μήνες δεν έπραξε το δικό της καθήκον και τώρα υποστηρίζει πως είναι σε θέση να προσδιορίσει το πατριωτικό καθήκον των άλλων.

Το δε περιεχόμενο αυτού του καθήκοντος αλλάζει συνεχώς με εντελώς λογιστικό τρόπο μέχρι την τελευταία στιγμή: Τέλος επιτηδεύματος 300 ευρώ και για το 2010 – για να καλυφθεί αυτό που ψηφίστηκε, αναιρέθηκε και μετά ξανααναιρέθηκε, κατάργηση του μπόνους των αποδείξεων, μείωση του πλαφόν στα επιδόματα ανεργίας, μείωση συντάξεων του ΝΑΤ από 1.1.2011, ειδικός φόρος κατανάλωσης πετρελαίου θέρμανσης…

Από την πλευρά της, η Ν.Δ. ανακοίνωσε από την αρχή ότι δεν ψηφίζει το Μεσοπρόθεσμο για δέκα λόγους – μεταξύ των οποίων η υπεραισιοδοξία στις προβλέψεις, οι υπερβολικές επιβαρύνσεις στην ακίνητη περιουσία, οι αντιφάσεις, οι ανακολουθίες, οι αδιέξοδες πολιτικές επιλογές, οι κοινωνικές αδικίες, η αναποτελεσματικότητα, η προοπτική για νέες «αγχωμένες» αποκρατικοποιήσεις.

Και επειδή όλα αυτά είναι πολύ λογιστικά και εντελώς μακράν της πολιτικής, υπήρξε και ο αναγκαίος αντιπερισπασμός, με τα περί καθόδου των τανκς από τον κ. Πάγκαλο, ώστε να υπάρχει και κάτι πιο… πιπεράτο να συζητείται στη Βουλή.

Στην πραγματικότητα, το βασικό δίλημμα παραμένει αναλλοίωτο: Μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία. Τα περί τανκς χρησιμεύουν μόνο για να σταλεί το ίδιο μήνυμα εκτός και εντός συνόρων.

Η αντίδραση του υπουργού Άμυνας Πάνου Μπεγλίτη, που κάλεσε τους πάντες – δηλαδή τον κ. Πάγκαλο – να πάψουν να εμπλέκουν το στράτευμα, του οποίου δουλειά είναι μόνο η εξωτερική ασφάλεια, δεν προβλήθηκε όσο τα όσα ο αντιπρόεδρος είπε στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Μούντο».

Το ζήτημα είναι ότι για άλλη μια φορά – όπως και κατά την συζήτηση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης – οι εκπρόσωποι του Έθνους είτε αγορεύουν δικαιολογώντας τον λογιστικό ρόλο τους, είτε απαντούν με άλλα λογιστικού τύπου επιχειρήματα.

Μέχρι στιγμής, οι ευθύνες της κυβέρνησης δεν έχουν αναδειχθεί. Ούτε μας έχει πει κανείς για ποιο λόγο η πολιτική, ο σχεδιασμός  και το όραμα κατέληξαν σε άλλη μια κοπτοραπτική μέτρων.