Ζωή σαν σινεμά Η  ζωή μας μοιάζει σαν μια σπονδυλωτή ταινία με πολλές ιστορίες. Σαν μια “Κάλπικη λίρα”, με όνειρα, έρωτες, αγάπη,  δυστυχία, μιζέρια και πάθος.

Ταυτιζόμαστε με τους ήρωες των ταινιών, παίρνουμε τους ρόλους  τους και προσπαθούμε να προσαρμόσουμε  το σενάριο της κάθε ταινίας  στη δική μας ζωή.

Έτσι κι εγώ, σαν παιδί, γινόμουν ο «Ζορρό», που πάλευε τιμωρώντας,  με ένα αφελές, μα και συνάμα παιδικό σαν παραμύθι τρόπο, το άδικο.

Στην εφηβεία με παρατούσε η Μπρουκ Σιλντς, απ’ την «Γαλάζια λίμνη»  και έφευγε με το πλοίο, αφήνοντας μου για παρέα τον  Τομ Χανκς  στον «Ναυαγό», να προσπαθούμε να νικήσουμε και να μη χάσουμε το μυαλό μας απ’ την μοναξιά.

Κι αργότερα, έφευγε και η «Μανταλένα» απ’ την βάρκα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μου άφηνε αμανάτι  τον Καλογήρου καταμεσής στο πέλαγο. Mπου…χα…χαα…

Παρέα με την Βαλάκου και τον  Παπαμιχαήλ  να προσπαθώ ν’ αλλάξω την μοίρα μου.  Μια ζωή να κάνω “Χαμένα όνειρα”.  ("προσωρινώς", "κι εγώ προσωρινώς", "φοβάμαι ... πώς να στο πω; ... ότι θα μας φάνε  οι κουβαρίστρες ...”). Συντροφιά  «Το βαλς των χαμένων ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι. 

"Ορατότης μηδέν". Και ενώ όλα αυτά με τρέλαιναν, τρελαίνονταν μαζί μου κι ο Κούρκουλος , που έκαιγε τα έπιπλά του. Μες τη θολούρα του, πήρε και έκαψε και τα δικά μου. Και βρέθηκα κι εγώ μαζί του στο δρόμο να χορεύω  ζεϊμπέκικο με μουσική Μίμη Πλέσσα και να «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου».

Μια ζωή «Ένας Νομοταγής Πολίτης» σαν τον Μουστάκα κι από πίσω να ακούω τον Καλογιάννη να τραγουδάει:  «Εμείς για αλλού κινήσαμε για αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει… »

Όλοι αυτοί που βρίσκονται πάνω από εμάς και που μας «φροντίζουν» και μας επιβάλλονται, μια απλή Σικελιάνικη οικογένεια  του Copolla  είναι, με πολλούς «νονούς» που εναλλάσσονται.

Μας παράτησαν και οι  «300», που μας  τάζαν ότι είναι σαν αυτούς του Λεωνίδα, να τα βγάλουμε  πέρα με τους βαρβάρους που μας έφεραν αυτοί οι ίδιοι .

Μας άφησαν μόνους στην πλώρη σε έναν “Τιτανικό” που βουλιάζει, να ονειρευόμαστε χωρίς καμιά ελπίδα.

Και τα παιδιά μας γύρισαν  -“Αλίμονο στους νέους” - πενήντα χρόνια πίσω , να συνδιαλέγονται με τον Φάουστ για ένα καλύτερο μέλλον και να βγαίνουν πάντα χαμένα.

Μας τα είχε πει κι ο Κωνσταντάρας,  στον «Μαυρογιαλούρο», «Θα σας εξαφανίσωμεν»,  αλλά δεν τον πιστέψαμε και γελάσαμε.

Στα «Κόκκινα φανάρια» θελήσαμε να τελέψουμε την παράγκα κι ανάψαμε εγγλέζικο τσιγάρο απ’ αυτά με τον φελλό. "Όμορφη δεν είναι η ζωή Κατερίνα;”, ρώτησα. “Καλή είναι...", είπε. Μου φέρνει απίστευτη θλίψη...

Κι όλοι γύρω μου φώναζαν: «Τι κάνετε μωρέ… σταματήστε το κάρβουνο. Όχι άλλο κάρβουνοοο…»

Εγώ απέμεινα κάποιον να περιμένω: “Θανάση πάρε τ’ όπλο σου” … έλεγα. «Καλέ μου άνθρωπεεε…».

Και μετά,  αηδιασμένος απ’ όλους και απ’ τον εαυτό μου, σαν άλλος “Ταξιτζής”, κοιτάζω τον καθρέφτη σαν τον Ντε Νίρο κραδαίνοντας ένα όπλο λέγοντας:

«Are you talking to me?».

                                                                                                                                   
www.laikifoni.gr