Ο βουλευτής του ελληνικού κόμματος της «Χρυσής Αυγής, Χρήστος Παππάς, είχε ανταλλάξει επιστολές, με τον παρασημοφορημένο από τον Χίτλερ, Βέλγο προπαγανδιστή δημοσιογράφο, εκδότη και πολιτικό Leon Joseph Marie Ignace Degrelle (Μπουιγιόν 1906-Μάλαγα 1994), μέλος των Waffen SS... Αυτό έγινε γνωστό στον ελληνικό Τύπο, στις αρχές Ιουλίου του 2014. Αλλά ποιος ήταν ο Βέλγος αυτός;

Υιός ζυθοποιού ο Degrelle ήταν ο ιδρυτής του Ρεξιστικού Κινήματος, το οποίο εξελίχθη σε πολιτικό κόμμα, που κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δημιούργησε την «Λεγεώνα των Βαλλόνων». Η οικογένειά του ήταν πολύ θρησκευάμενη, ένθερμη του καθολικισμού, προσεύχονταν όλοι μαζί κάθε βράδυ, συμμετείχαν σε καθημερινή Θεία Λειτουργία, κλπ.! Στα 15 του ξεκινά να δημοσιεύει ποιήματά του και στα 17 του διατηρούσε τακτική αλληλογραφία με τον καρδινάλιο Mercier, προκαθήμενο του Βελγίου! Ο δε σοσιαλιστής ηγέτης Εμίλ Βαντερβέλντε, δημοσιεύει ένα από άρθρο του στο περιοδικό «The People» και δείχνει την συμπάθειά του στον νεαρό λογοτέχνη! Ο Degrelle αποφοίτησε από Κολλέγιο Ιησουιτών κι εσπούδασε στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της πόλεως Leuven. Τότε ανακαλύπτει το έργο των Charles Maurras και Leon Daudet. Τον Οκτώβριο του 1927, με πρωτοβουλία του επισκόπου Picard, γενικού εφημερίου του Καθολικού Συλλόγου Νέων Βελγίου (ACJB), ο Degrelle έγινε επί κεφαλής της «Avant-Garde», της εφημερίδος των μαθητών του Leuven! Τον Ιανουάριο του 1928 συμμετείχε σε έκθεση στις Βρυξέλλες με θέμα «Η κτηνωδία της Ενώσεως των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών», μια από τις πολλές προπαγανδιστικές εκδηλώσεις που διοργάνωνε τότε η καθολική εκκλησία, κατά των «άθεων» κομμουνιστών. Ο Degrelle έγραψε τότε για τους κομμουνιστάς: «Θέλουν να καταστρέψουν ό,τι έχουμε στην κατοχή μας πιο αγαπητά: Την Εκκλησία, την χώρα, την κοινωνική και οικογενειακή τάξη»... Όλο αυτό το εκκλησιαστικό περιβάλλον του έντονου ασφυκτικά πιεστικού συντηρητισμού, δεν είναι άμοιρο των αποφάσεων του ενήλικα πλέον Degrelle.

 
Εργάσθηκε ως δημοσιογράφος του συντηρητικού ρωμαιοκαθολικού περιοδικού Τύπου. Μια σειρά άρθρων του για τις φτωχογειτονιές του Βελγίου εκέρδισε τα συγχαρητήρια του πρωθυπουργού H. Jaspar! Δημοσιεύθηκαν σε βιβλίο, που προλόγισε ο υπουργός Εργασίας! Έως το 1934, ο Degrelle εργάσθηκε ως ανταποκριτής στο Μεξικό, κατά την διάρκεια του Πολέμου των Cristero. Μετά την δολοφονία του προέδρου του Μεξικό, Alvaro Obregon, από τον Jose de Leon Toral, έναν νεαρό φοιτητή αντίθετο του καθολικισμού και της φιλο-εκκλησιαστικής κυβερνητικής πολιτικής, ο Degrelle δημοσίευσε ένα άρθρο, στον «20ό αιώνα», εγκρίνοντας την δολοφονία του Obregon! Το άρθρο τελείωνε με το «Σε κάθε νέον Toral, θα αναφωνήσω με όλη μου την καρδιά: Μπράβο!». Προεκλήθη ευρύτατο σκάνδαλο! Τον Οκτώβριο του 1930, διορίσθηκε διευθυντής του μικρού εκδοτικού οίκου «Christus Rex» («Βασιλεύς Χριστός»), ο οποίος ειδικευόταν, από το 1921, στην έκδοση των φυλλαδίων της δράσεως της καθολικής εκκλησίας. Διοργανώνει εβδομαδιαίες εκδηλώσεις και το 1933 κερδίζει τον έλεγχο του «Ρεξ», υποβοηθούμενος από άλλους εκκλησιαστικούς πάλι κύκλους. Απ' εκεί άρχισε να διαμορφώνεται μία εθνικιστική κίνηση, γι' αυτό και ονομάσθηκε «ρεξισμός». Οι συντηρητικοί «ρεξιστές» απέρριπταν τους πολλούς πολιτικούς «ελιγμούς» και έθεταν έτσι σε κίνδυνο και αμφισβήτηση το κρατούν καθολικό κόμμα. Στις βουλευτικές εκλογές του 1932, ο Degrelle ήταν υπεύθυνος για ένα μέρος της προεκλογικής εκστρατείας του Καθολικού Κόμματος. Εκεί έδειξε το πραγματικό ταλέντο του ως προπαγανδιστής: Εξέδωσε 1,9 εκατ. φυλλάδια και κόλλησε 430.000 αφίσες! Στις 21.10.1934 διοργανώνει μια συνέντευξη Τύπου «των νέων καθολικών». Αντιδρά ο επίσκοπος Tournai, Rasneur. Αλλά του στέλνει ευχαριστήρια επιστολή ο επίσκοπος Λιέγης, Kerkhofs...

Το 1935 οι «καθολικοί ακτιβιστές ρεξιστές» - μαζί με τον J. Denis - εξελίχθησαν σε πολιτικό συντηρητικό κόμμα (Parti Rexiste), που διαχωρίσθηκε από το Καθολικό κόμμα. Άρχισε να συνεργάζεται με τα ανερχόμενα φασιστικά και ναζιστικά κόμματα της εποχής, στην ιδεολογική γραμμή του εθνικοσοσιαλισμού-αντικομμουνισμού. Στις εκλογές του 1936 κατόρθωσε να λάβει ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό (11,5%): Κατέλαβε 21 βουλευτικές έδρες στο Κοινοβούλιο και 12 θέσεις γερουσιαστών! Τότε ο Degrelle προσκαλείται από την γερμανική πρεσβεία των Βρυξελλών και του δίνονται δυο εισιτήρια τραίνου, για να επισκεφθεί το Βερολίνο... Και συναντά στην Ρώμη τον Μουσολίνι, τον υπ. Εξωτερικών, Τσιάνο, και στο Βερολίνο τον Χίτλερ και τον Ribbentrop! Έτσι, αμέσως-αμέσως έλαβε «οικονομική βοήθεια» (περίπου 2 εκατ. ιταλικές λίρες και 100.000 γερμ. μάρκα)! Αλλά συνεχίζει μια αλλοπρόσαλλη πολιτική, μη καθαρού πολιτικού λόγου, μη ξεκάθαρων θέσεων, αμφιταλαντευόμενος, κάτι ανάμεσα στον καθολικισμό και τον ναζισμό... Οι Γερμανοί, σιγά-σιγά, χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του...

Ο Degrelle γράφει (στο «Rex» και στο «Le Pays») για τις επιθέσεις εναντίον των εβραίων και των ξένων που ολοένα και πολλαπλασιάζονταν: «Αυτοί εισέβαλαν στο Βέλγιο ως κατακτητές, κάνοντας ένα άλμα όλο ανυπομονησία, θεωρώντας την γη μας κατάλληλη για λεηλασίες [...] Υπεύθυνοι για τον αντισημιτισμό είναι οι ίδιοι οι εβραίοι, με τις βιαιοπραγίες τους, την αλαζονεία τους, τον κοινωνικό παρασιτισμό τους, που τους έκαναν απεχθείς σε πολλές χώρες που πήγαν... [...] Το γένος τους ερωτεύεται ειδικά ό,τι είναι ανθυγιεινό». Στην Αμβέρσα, στις 26.9.1939, ο Degrelle γράφει ότι «για την υπεράσπιση του εμπορίου, οι εβραίοι πρέπει να ξεκουμπιστούν» [...] «Το Βέλγιο στους Βέλγους. Χιλιάδες Βέλγοι δεν έχουν δουλειά και η Διεθνής εισάγει στο σπίτι μας ξένους, έτοιμους για όλα τα βρώμικα κόλπα». Ο Degrelle ήταν «κατά την διάρκεια των ετών, από το επίσημο όργανο του εθνικιστικού-ακροδεξιού κινήματος, ο πιο πονηρός, ο πιο νοσηρός πρωταγωνιστής του αντισημιτισμού, που εμφανίζεται ως λογικός, δηλαδή του οικονομικού αντισημιτισμού».

Ο Degrelle εξέφρασε στον βασιλέα του Βελγίου, Λεοπόλδο Γ΄, την ανησυχία του για πολιτική ουδετερότητος, ιδίως μετά την επέμβαση των Γερμανών στην Τσεχοσλοβακία. Γράφει ένα άρθρο με τίτλο «Άμα ο Χίτλερ δεν σταματήσει;»... Στις βουλευτικές εκλογές της 2.4.1939 του Βελγίου το «Rex» πήρε 4,43%. Ήταν το μήνυμα του τέλους του "rexism". Το κίνημα δεν μπορούσε να επιβιώσει πλέον... Αλλά με το που ξεσπά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Degrelle κάνει... κωλοτούμπα και εξέφρασε στον βασιλέα του Βελγίου, την συμφωνία του για πολιτική ουδετερότητος - όπως και η πλειοψηφία των Βέλγων πολιτικών. Ο Degrelle αποδίδει «σχεδόν την πλήρη ευθύνη για την προέλευση της συγκρούσεως στην Γαλλία και την Βρετανία, ιδιαιτέρως δε, στις απόκρυφες δυνάμεις του τεκτονισμού και της εβραϊκής χρηματοδοτήσεως». Με την εισβολή των Γερμανών στο Βέλγιο (10.5.1940), το κόμμα των Ρεξιστών ευρέθη διχασμένο στο θέμα της Αντιστάσεως. Την ίδια μέρα ο υπ. Δικαιοσύνης, P.-Em. Janson, παρήγγειλε - βάσει του νόμου της 22.3.1940, για την υπεράσπιση των μειονοτήτων - την σύλληψη 6.000 υπόπτων: Συνελήφθησαν εβραίοι και Γερμανοί πρόσφυγες, τροτσκιστές, αναρχικοί, Φλαμανδοί εθνικιστές, κομμουνιστές, ναζιστές, φιλοσοβιετικοί και ρεξιστές. Έτσι, διετάχθη η σύλληψίς και του Degrelle, ως «υπόπτου συνεργάτου του εχθρού». Άλλοι από τους φυλακισμένους εκτελέσθηκαν, άλλοι ανακρίθηκαν, με ξυλοδαρμούς και εικονικές εκτελέσεις, στην Δουνκέρκη, κ.α.. Ο Degrelle εκτοπίσθηκε στην Γαλλία. Έτσι εγλύτωσε την Σφαγή της Abbeville...

Μετά την κατάληψη της Βορείου Γαλλίας και την συνθηκολόγηση της νότιας ζώνης, ο Degrelle απελευθερώθη από τους ναζί. Έτσι επέστρεψε στο υπό γερμανικήν πλέον κατοχή Βέλγιο. Εκεί, ήρθε σε αντίθεση με αντιστασιακούς παράγοντες ακόμη και του δικού του πολιτικού χώρου (λ.χ. οι πρώην ρεξιστές, Th. Simon και L. Mayer, είχαν αρχίσει ήδη να αγωνίζονται κατά των κατακτητών ναζί)! Και τάχθηκε πλέον ανοικτά σε μια φιλοναζιστική-φιλογερμανική προπαγάνδα. Παράλληλα στρατολογούσε εθελοντές για ένοπλη δράση. Στο τέλος του 1940 είχε στρατολογήσει 4.000 άνδρες! Παρ' όλ' αυτά, ο Al. Falkenhausen, στρατιωτικός διοικητής του κατεχόμενου Βελγίου, αρνήθηκε οιαδήποτε συνάντηση με τον Degrelle. Έως το τέλος Μαΐου 1941 το «Rex» παραμένει περιθωριοποιημένο στο Βέλγιο και αγνοείται από τις Αρχές Κατοχής, Κι έρχεται η καθυστερημένη - λόγω των εμποδίων που κατέβαλε η Μάχη της Κρήτης - εισβολή των ναζί στην Σοβ. Ένωση (22.6.1941). Οι Γερμανοί ζητούν συνεργασίες για να ανταπεξέλθουν από τις απρόσμενες γι' αυτούς απώλειες που είχαν στην Κρήτη. Τότε ήταν η τρανή ευκαιρία του «Ρεξ» να δημιουργήσει την αναγκαιότητά του. Και σχημάτισε την «Λεγεώνα των Βαλλόνων», η οποία είχε ως στόχο να βοηθήσει τους ναζί στο Ανατολικό Μέτωπο! Συγκεντρώνονται 850 εθελοντές (εκ των οποίων οι 730 είναι «ρεξιστές» μαχητές, που αφήνουν τις Βρυξέλλες και πηγαίνουν σ' ένα στρατόπεδο εκπαιδεύσεως στο Meseritz της Γερμανίας (8.8.1941), υπό την διεύθυνση του F. Rouleau, ενώ διοικητής της Λεγεώνος είναι ένας αξιωματικός του βελγικού στρατού, ο Jacobs. Ο Degrelle - στερούμενος ο ίδιος κάθε προηγούμενης στρατιωτικής θητείας! - υποσχέθηκε στους εθελοντές ότι θα φορέσουν μια βελγική ομοιόμορφη στολή, θα τεθούν υπό βελγική διοίκηση, θα είναι πλήρως ασφαλισμένοι και θα χρησιμοποιηθούν στην δεύτερη γραμμή. Οι υποσχέσεις του γρήγορα διαψεύσθηκαν... Τον Αύγουστο του 1941 η «Λεγεώνα της Βαλλονίας» ετέθη υπό την Βέρμαχτ, έτοιμη για τον πόλεμο κατά της Σοβ. Ενώσεως, ως «Ταξιαρχία των Βαλλόνων». Στα τέλη Νοεμβρίου του 1941, και παρά την έλλειψη κατάλληλης προετοιμασίας της μονάδος, η Λεγεώνα αποστέλλεται στην πρώτη γραμμή... Έδειξε μια πραγματική «ψυχική ανισορροπία» και οι άνδρες της σφαγιάσθηκαν... Φεβρουάριος 1942. Ο Degrelle, πάντα στο Μέτωπο, διέταξε την έναρξη νέας εκστρατείας στρατολογήσεων εθελοντών στο «Rex». Στο Βερολίνο συζητά το ενδεχόμενο της στρατολογήσεως στην «Λεγεώνα» ακόμη και των αιχμαλώτων πολέμου του Βελγίου! Εξ αυτών 140 συμμετέχουν στην «Λεγεώνα». Στος 10.3.1942 άλλοι 450 εθελοντές συγκεντρώθηκαν στην Μεγάλη Πλατεία των Βρυξελλών. Μεταξύ αυτών, φυλακισμένοι της Βαλλονίας, αλλά και ένα παιδομάζωμα, από 150... έφηβους της νεολαίας ρεξιστών - παιδιά ηλικίας 15-16 χρόνων, υπό τις διαταγές του John Hagemans, τ. μέλους του Verdinaso. Ο Degrelle επιμένει προσωπικώς αυτοί οι νέοι εθελοντές να σταλούν... στο Μέτωπο! Το παιδομάζωμα παρουσιάσθηκε ως «tour προπαγάνδας», που επρόκειτο να λήξει με το τέλος των σχολικών διακοπών...

Για την «θαρραλέα» εμφάνισή του στο Ανατ. Μέτωπο, ο Degrelle ετιμήθη με τον Σιδηρούν Σταυρό και διορίσθηκε λοχίας τον Μάρτιο του 1942. Ασχέτως εάν η Λεγεώνα του έχασε το 63% των ανδρών της! Τον Ιούνιο 1942 νέα αλλαγή στην κεφαλή της «Λεγεώνος»: Την αναλαμβάνει ο L. Lippert, με τον οποίο ο Degrelle έχει άριστες σχέσεις. Τον Οκτώβριο, έρχονται νέες ενισχύσεις από το Βέλγιο! Παρ' όλα αυτά, η Λεγεώνα έχει μόνον 200 μάχιμα άτομα. Ο Degrelle συζητά την ανακήρυξη της γερμανικότητος των Βαλλόνων! (Στις 19.12.1942, συνάντησε πολλά μέλη της στενής ομάδος του Χίμλερ, συμπεριλαμβανομένου του G. Berger. Με τον ίδιο τον Χίμλερ συναντήθηκε δε για πρώτη φορά την νύχτα της 23ης προς 24ης Μαΐου 1943). Στις 17.1.1943 ο Degrelle μιλά στο Palais des Sports των Βρυξελλών σε μια ομιλία που θεωρείται «το αποκορύφωμα της συνεργασίας» του με τους ναζί! Η ομιλία αυτή έγινε η αποτυχία του Rex, που έπαυσε να είναι ένα αυθεντικό βελγικό κίνημα και έγινε μια απόφυση του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. Αυτή η άνευ όρων συνταύτιση με τον ναζισμό οδήγησε στην αποχώρηση πολλών μάχιμων μελών των ρεξιστών, από το κόμμα. Τον Ιούνιο του 1943 η Λεγεώνα έγινε η 5η ταξιαρχία των SS Εθελοντών με το όνομα Sturmbrigade Wallonien.

Στις 25.7.1943 έγινε ένα πολύ σοβαρό περιστατικό, κατά την κυριακάτικη εκκλησιαστική λειτουργία στον ΙΝ Charles της Bouillon. Αρνήθηκαν στον Degrelle να εκφωνήσει ένα ρέκμβιεμ, επειδή φορούσε γερμανική στολή! Τότε ο Degrelle και μερικοί ρεξιστές απομόνωσαν τον κοσμήτορα, πατέρα M. Poncelet, για αρκετές ώρες στο υπόγειο του σπιτιού του. Αυτή η επίθεση οδήγησε σε αναθεματισμό/αφορισμό όσων συμμετείχαν στο Ανατ. Μέτωπο, το Νοέμβριο του 1943, από τον επίσκοπο της Namur...

Τον Νοέμβριο του 1943, ο Degrelle ήλθε σε σύγκρουση με τον αξιωματικό Alb. Wegener και τον F. Steiner, γιατί ήθελε η μονάδα του να συμμετέχει και σε επιθετικές ενέργειες, και να μην περιορίζεται μόνον σε αμυντικές ενέργειες «χωρίς λάμψη». Τον Ιανουάριο του 1944, κατά την διάρκεια της Μάχης στο Cherkassy, ο Degrelle θέλει να συμμετάσχει σε μια επίθεση στο δάσος Teklino, αγνοώντας την αντίρρηση του Lippert, ο οποίος, καλύτερα από τον καθένα, εγνώριζε ότι η μονάδα δεν ήταν επαρκής για ν' αντιμετωπίσει τις σοβιετικές δυνάμεις, οι οποίες υποχώρησαν μέσα στο δάσος. Οι μάχες ήταν ιδιαιτέρως έντονες (18-20.1.1944) και σ' αυτές σκοτώθηκε ο Lippert (13.2.1944) και τραυματίσθηκε ο Degrelle. Στις 20.2.1944, από τα 1.700 μέλη της ταξιαρχίας, που πήραν μέρος στην μάχη, μόνον... 632 ήταν ακόμη σε κατάσταση μάχης... Για την όλη αυτή δραστηριότητά του, αλλά και για τον τραυματισμό του, τον παρασημοφόρησε ο ίδιος ο Χίτλερ (20.2.1944) με τον Σταυρό των Ιπποτών, εκθειάζοντας μάλιστα τον ηρωισμό του. Ήταν η δεύτερη συνάντηση των δυο ανδρών, από το 1936. (Ο Degrelle αργότερα ανέφερε κι άλλες συνευρέσεις και συνομιλίες του με τον Χίτλερ.
Αν και κατοπινοί ιστορικοί αμφισβητούν κατά πόσον ο Φύρερ συνάντησε προσωπικώς και συνομίλησε για μια ώρα με τον Degrelle, δεδομένου του προβλήματος της γλώσσης!). Εκτός αυτού, ο Degrelle ετιμήθη και με πολλά άλλα παράσημα και τιμητικές διακρίσεις, αφού εν τω μεταξύ είχε εξελιχθεί σε αξιωματικό του γερμανικού στρατού...

Στις 27.2.1944 ο Degrelle μίλησε στο Palais des Sports των Βρυξελλών, υποσχόμενος «αιώνια πίστη στον ναζισμό». Την 1η Απριλίου 1944, οι επιζώντες Λεγεωνάριοι της Μάχης στο Cherkassy, με την στολή που φορούσαν στην μάχη, έκαμαν παρέλαση στην Πλατεία de la Ville de Charleroi High, και εν συνεχεία στις Βρυξέλλες! Αυτή η παρέλαση της δοσίλογης μονάδος με πολεμικό εξοπλισμό στην πατρίδα της, είναι ένα μοναδική περίπτωση στην κατεχόμενη Ευρώπη...

Στις 8.7.1944, ο φαρμακοποιός στην Bouillon, αδελφός του L. Degrelle, Edward, δολοφονήθηκε από τους αντιστασιακούς... Σε αντίποινα, τρεις μέρες μετά, ο L. Degrelle με αίτημά του προς τον Χίμλερ ζητεί την άμεση εκτέλεση 100 ομήρων, συν τριών που ονοματίζει προσωπικά... Το Βέλγιο κοχλάζει... Αρχίζουν συχνότερες επιθέσεις αντιστασιακών κατά ρεξιστών...

Στην τελευταία συνεδρίασή του με τον Χίτλερ (25.8.1944), ο Degrelle ξανατιμήθηκε. Αυτήν την φορά με τον Σιδηρούν Σταυρό. Μετά τον πόλεμο, ο Degrelle ισχυρίσθηκε ότι τότε ο Χίτλερ του είπε: «Εάν είχα έναν γιο, θα ήθελα να γίνει σαν εσένα» -  ισχυρισμός που επίσης αμφισβητείται.

Στην Μάχη των Αρδεννών, ο Degrelle, ήλπιζε να συμμετάσχει στην «απελευθέρωση» του Βελγίου, αλλά έμεινε στα μετώπισθεν και δεν πήρε μέρος. Το όργανο της προπαγάνδας των ναζί στο Βέλγιο, διορίσθηκε από τον ίδιο τον Χίτλερ «Ηγέτης των Βαλόνων» (23.11.1944), και έλαβε στις 1.1.1945 «πλήρεις εξουσίες για τις πολιτικές και στρατιωτικές υποθέσεις, για όσους Βαλλόνους διαμένουν στα κατεχόμενα εδάφη από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής». Το 28ο τμήμα των SS στην Βαλλονία έκανε την τελευταία εκστρατεία του στην Πομερανία τον Φεβρουάριο του 1945. Ο Degrelle, είπε ότι, συναντήθηκε με τον Χίμλερ, κατά τύχη, στις 2.5.1945, όταν και τον διόρισε Oberfuhrer των SS προφορικά...

Μετά τον Πόλεμο

Μετά τον Πόλεμο ο Degrelle παρέμεινε «εξέχουσα προσωπικότητα» των εθνικο-συντηρητικών κινήσεων Ευρώπης και Λατινικής Αμερικής, με τις οποίες διατηρούσε σχέσεις μέντορα. Έγινε σημείο αναφοράς για τα ευρωπαϊκά νεο-φασιστικά κινήματα, κόμματα της ακροδεξιάς και των φονταμενταλιστών (λ.χ. του Circulo Espanol de Amigos de Europa-CEDADE, κ.ά.). Απ' αυτούς εθεωρείτο κάτι σαν «μνημείο του Β΄  Παγκοσμίου Πολέμου», «μια ιστορική προσωπικότητα», «κάτι το εξαιρετικό»... H. «ιστορική προσωπικότητα» όμως, την... κοπάνησε αρχικώς στην Δανία, απ' εκεί στην Νορβηγία (αμφότερες ακόμη υπό γερμανική κατοχή), από την οποία ο «ήρωας»... επίταξε ένα αεροσκάφος Heinkel He-111 για να διαφύγει! Μετέβη στην Ισπανία του Φράνκο, όπου τραυματίσθηκε σοβαρά σε αναγκαστική προσγείωση, στην ακτή Σαν Σεμπαστιάν των Βάσκων. Νοσηλεύθηκε σε νοσοκομείο, όπου τον βρήκε Βέλγος δημοσιογράφος, στον οποίο είπε ότι δέχεται να επιστρέψει στο Βέλγιο, εάν του χορηγείτο η πλήρης αμνηστία που χορηγήθηκε στους πολεμιστές του Ανατ. Μετώπου. Η κυβέρνηση Φράνκο αρνήθηκε να τον παραδώσει στους Συμμάχους ή να τον εκδώσει στο Βέλγιο, επικαλούμενη την άσχημη κατάσταση της υγείας του, αλλά και το ότι οι κατηγορίες που του αποδίδονταν ήταν πολιτικές. Ούτε βέβαια οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί διπλωμάτες έδειξαν ιδιαίτερη προθυμία για έκδοσή του.

Ασκήθηκαν τότε διεθνείς πιέσεις. Και ο Φράνκο - βοηθεία του J. Finat y Escriva de Romani - του χορήγησε πλαστά έγγραφα και τον φυγάδευσε στο «πλυντήριο» των ναζί, που λέγεται Λατινική Αμερική. Έτσι, ο Degrelle διέμεινε στην Αργεντινή. (Στο Βέλγιο καταδικάσθηκε ερήμην από το Πολεμικό Συμβούλιο Βελγίου για «εσχάτη προδοσία» εις θάνατον σε εκτελεστικό απόσπασμα, στις 29.12.1944).

Κι ενώ ο «ήρωας» ήταν ασφαλής στις αγκάλες του δικτάτορα και απολάμβανε ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, καταδεχόταν στο μεταπολεμικό Βέλγιο η οικογένειά του να διώκεται σε μεγάλο βαθμό: Οι απολίτικοι γονείς του πέθαναν σε αιχμαλωσία το 1947. Η σύζυγός του φυλακίσθηκε για 6 χρόνια. Τα 6 παιδιά τους, αν και άλλαξαν επίθετο, συνελήφθησαν και φυλακίσθηκαν σ' όλη την Ευρώπη.

Το 1947, μαζί με πρώην μέλη των Waffen-SS και της Gestapo, συνίδρυσαν μια διεθνή οργάνωση για την... ανακούφιση των θυμάτων του ναζισμού! «Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω μέλι»...

Το 1954 η Ισπανία προχωρεί ένα βήμα παραπάνω και του παραχωρεί ισπανική υπηκοότητα για να έχει μόνιμη διαμονή. Και το όνομα αυτού, Jose Leon Ramirez Reina! Έκανε αποτυχημένες εμπορικές προσπάθειες: Να εισάγει γεωργικά μηχανήματα από την Αργεντινή, ίδρυσε μια εταιρεία ρούχων, και έκανε και εμπόριο έργων τέχνης! Και αυτή είναι μια σελίδα του, η οποία πρέπει να ελεγχθεί αναλυτικότερα, δεδομένης της σχέσεώς του με τους ναζί, οι περισσότεροι των οποίων ήσαν και κλέπτες-αρχαιοκάπηλοι έργων τέχνης, αρχαίων και νεωτέρων, από την Ελλάδα (και τον υπόλοιπο κόσμο). Πρέπει να ελεγχθεί ιστορικά, λοιπόν, σε τι βαθμό είχε συμμετάσχει (και) σε τέτοιες παρανομίες, ο «ήρωας», τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα ελληνικά έργα τέχνης...

Ώσπου, ανατίθεται στον αποτυχημένο επιχειρηματία τ. ναζί - η διεύθυνση μάλιστα - της επιχειρήσεως κατασκευών... αμερικανικών αεροπορικών βάσεων στην Ισπανία! Ο Φράνκο πεθαίνει, αλλά όχι και ο τιμημένος φιλοναζισμός και φιλοφασισμός στην Ισπανία. Ο Degrelle παραμένει στην ιβηρική χώρα ως Ισπανός υπήκοος! Εμφανιζόταν μάλιστα, στις δημόσιες συναντήσεις με λευκή στολή και γερμανικά διακριτικά! Έως το τέλος έμεινε όντως πιστός στις ιδέες του, εξέφραζε με υπερηφάνεια τις στενές επαφές του και τον «δεσμό σκέψεως» που είχε με τον Χίτλερ. Λίγο πριν τον θάνατό του, ερωτήθη εάν είχε καμμία λύπη για τον πόλεμο. Και απάντησε: «Μόνον ότι χάσαμε!»...

Για τις απόψεις του πάνω στην ναζιστική γενοκτονία ήρθε σε δίκη με την Ρουμάνα Violeta Friedmann, επιζήσασα των στρατοπέδων. Τα κατώτερα δικαστήρια αρχικώς εξέδιδαν ευνοϊκές αποφάσεις για τον Degrelle. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ισπανίας όμως, αποφάσισε ότι είχε προσβάλει την μνήμη των θυμάτων, εβραίων και μη, και τον καταδίκασε να καταβάλει ένα σημαντικό χρηματικό πρόστιμο. Εδήλωνε θαυμαστής και φίλος του J.-M. le Pen. Έδωσε πλήθος συνεντεύξεις και έγραψε βιβλία (τα τύπωσε κυρίως στην Βαρκελώνη), όπου η παραμυθολογία είναι δύσκολο να ξεχωρίσει από την αλήθεια. Εξιστορεί λεπτομερώς σχέσεις του με τους ηγέτες των ναζί, παρουσιάζει τον εαυτό του ως κληρονόμο της παραδόσεως του ευρωπαϊκού εθνικοσοσιαλισμού, έχει ιστορικές ανακρίβειες, κλπ. Μερικές εκδόσεις του Degrelle έχουν ακόμη και σήμερα έντονη συζήτηση στο Βέλγιο. Οι δύο Βέλγοι εκδότες - της «Ανοικτής Επιστολής προς τον πάππα Ιωάννη Παύλο II», σχετικά με το θέμα του στρατοπέδου συγκεντρώσεως του Άουσβιτς, το οποίο ο Degrelle χαρακτήριζε «μια μεγάλη απάτη» - καταδικάσθηκαν σε ένα ή δύο έτη φυλακή. Ο Λ. Ντεγκρέλ πέθανε στις 31.3.1994 σε νοσοκομείο στην Μάλαγα Ισπανίας, μετά από καρδιακό επεισόδιο. Ακόμη και σήμερα αρκεί η αναφορά του ονόματός του μέσα στο βελγικό Κοινοβούλιο για να προκληθούν εντάσεις...

ΥΓ: Απόσπασμα από το 4ο υπό έκδοσιν βιβλίο του Γ. Λεκάκη, σχετικό με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα άλλα τρία: «Αρχαιοκαπηλίες των Γερμανών στην Ελλάδα επί Κατοχής», 2012. «Ναζί: Οι βάρβαροι του 20ού αιώνα», 2013. «Κατεστραμμένες πόλεις και χωριά στην Ελλάδα επί Κατοχής», 2014. Όλα από τις εκδ. Κάδμος.

http://www.xronos.gr/detail.php?ID=93621