Γράφει η Μαρίνα Κουρμπέλα

Δεν κοιμήθηκες  καλά, απόψε. Στριφογύριζες!

Ναι, και δεν άφησα και εσένα να κοιμηθείς

Όχι, για αυτό! Τι είχες;

Είχα έννοια. Άργησες να γυρίσεις.

Στα παιδιά ήμουνα, το ήξερες. Όταν γύριζα, έπεσα σε κίνηση.

Το κατάλαβα/ Έβγαινα στο μπαλκόνι, να δω αν έρχεσαι, και έβλεπα το δρόμο. Γεμάτος αυτοκίνητα!

Γιατί δε μου τηλεφώνησες, αφού είχες αγωνία.

Δε θέλω να τηλεφωνείς όταν οδηγείς, και ελπίζω, να σέβεσαι την επιθυμία μου και όταν δεν είμαστε μαζί!

Μα..., καλά/ Ωραία, έως εδώ, κατάλαβα, αλλά εσύ έμεινες  ξάγρυπνη. Ξυπνούσα, κάθε τόσο ,και σε έβλεπα.

Ναι, είπε, σιγά, και τον κοίταξε, σαν να δίσταζε να συνεχίσει. Να μην τον βαρύνει άλλο, πέρασε, πάει.

Δεν άκουσα, της είπε χαμογελώντας, λίγο περιπαιχτικά!

Να, πήγαινε- έλα στο μπαλκόνι, πήρα λίγο κρύο. Σηκώθηκα, και έφτιαξα ένα ζεστό.

Ααα! Τώρα κατάλαβα. Τότε, πάμε μια εκδρομή, σήμερα. Στη Θάλασσα. Οχι σε βουνό, έχει κρύο. Στη Θάλασσα. Έχει Ήλιο, δε φυσάει, λάδι η Θάλασσα. Πάμε, πάμε!!

Τώρα;

Τώρα!

Τον ήξερε. Έτσι έκανε.  Αποφάσεις στα ξαφνικά, Μια ζωή εκπλήξεις. Σπάνια, του έλεγε, όχι, Σήμερα, ήθελε να μείνει στο σπίτι, να χουζουρεύει, έτσι, λιγάκι, μετά την ανήσυχη νύχτα, αλλά..

Πού είσαι; Φώναξε. Είχε πάει κιόλας στο αυτοκίνητο, και καθάριζε τα τζάμια.

Ερχομαι!

Στο δρόμο, γύριζε κάθε τόσο και την κοιτούσε. Με το τρυφερό, γνώριμο βλέμμα του. Πω πω, σκέφθηκε. Μια ζωή. Όταν με κοιτάζει, νοιώθω το ίδιο, Μέσα σε πούπουλα!, Δόξα τω Θεώ! Ποτέ δεν του το είπα. Ούτε θα το πω.

Τι σκέφτεσαι;

Ε; Να. Μιά ζωή. Εκδρομές, γκρινίτσες, μικροζήλιες, μαλώματα για τα παιδιά, ανησυχίες, όταν οι δουλειές δεν πήγαιναν, τόσο  καλά, αγωνίες όταν είχαμε προβλήματα υγείας. Τι δεν περάσαμε! Ολα!

Ολα;

Ναι, όλα, του απάντησε

Γύρισε και την κοίταξε. Άλλη μια φορά, το ίδιο. Ε, τότε, εδώ  που φτάσαμε, δε μένει παρά να αγαπιόμαστε!