Αντί Απολογισμού και όχι Επιλόγου Εις τον Νεοκλή Σαρρή (22.11.2011)Έχοντας κληθεί εκ μέρους τού Προέδρου και των μελών τού Διοικητικού Συμβουλίου τού ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΝΗΣΟΥ ΧΑΛΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ καθώς και τού συνόλου των Χαλκινών για να αποχαιρετήσω τον δικό τους άνθρωπο και δικό μου αγαπητό φίλο και συνάδελφο, τον  Νεοκλή,  οφείλω να καταθέσω ενώπιον του ομολογία για  τον αδιάρρηκτο δεσμό του με τη ζωή και τα οράματα των Χαλκινών.

Αν η Πόλη και η Μεγάλη τού Γένους Σχολή χαίρουν για τον άνδρα που εξέθρεψαν, η Χάλκη και οι Χαλκινοί  έζησαν μαζί του τις χαρές που προσφέρει το καλοκαίρι σε ένα νέο όχι οποιοδήποτε νησί, αλλά ένα Πριγκιπόννησο.

Ίσως εκεί, περπατώντας στις ακρογιαλιές του και κοιτάζοντας τη θάλασσα  να έκανε κάποιες από τις πρώτες σκέψεις πάνω στις οποίες θεμελιώθηκαν αργότερα οι κοινωνιολογικές του μελέτες. Σίγουρα όμως η δύναμη τού καλοκαιρινού, καθημερινού, βραδινού βοριά τού νησιού δεν σταμάτησε ποτέ όχι μόνο να χαρακτηρίζει τους αγώνες του σε όλους τους τομείς και όλα τα επίπεδα, αλλά και να συντρέχει κάθε τι που εξέφραζε πόθο, αγωνία ή πρωτοβουλία των Χαλκινών  μέσω τού Μορφωτικού Συνδέσμου τους.

Ήταν, είναι και θα είναι παρών σε όλες τις εκδηλώσεις και των Χαλκινών. Διότι οι ιδέες και η συνέχειά τους δεν συναρτώνται με την παρουσία τής ύλης. Η αξία τους και η δύναμη τής θεμελίωσής τους είναι τα στοιχεία που καθιερώνουν το αδιάλειπτο. 

Έτσι, θα είναι παρών ο λόγος του -ή ορθότερα η φωνή του- όταν επιτελεσθεί η επιποθούμενη επαναλειτουργία τής Θεολογικής Σχολής τής Χάλκης, διότι θα εκφράζει και τον δικό του πόθο. Άλλωστε, δεν εδίδαξε και σε ομόλογο  χώρο, δηλαδή στη Θεολογική Σχολή Αθηνών; 

Ακόμη, θα είναι παρών ο λόγος του και όταν ευοδωθεί ο αγώνας για επαναλειτουργία τής Αστικής Σχολής τής Χάλκης  –με άλλη βέβαια μορφή–, δεδομένου ότι έχει ταχθεί και υπέρ τού αγώνα αυτού.

Γι αυτό και  η ανακήρυξή  του ως Επιτίμου Προέδρου τού Μορφωτικού Συνδέσμου Χάλκης Κωνσταντινουπόλεως, η οποία βέβαια προϋπήρξε, δεν ήταν τυπική  αλλά ουσιαστική.

Αγαπητέ  Νεοκλή, από προχθές διερωτώμαι μήπως, κατά την πρωτοχρονιάτικη εκδήλωση τού Συνδέσμου, παρουσία και τού  Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πριγκηποννήσων κ. Ιακώβου, η αναφορά σου στη συνύπαρξή  μας  στο οικοτροφείο τής Αποστολικής Διακονίας, πριν 50 περίπου χρόνια, εμπεριείχε κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα.

Γι αυτό και γύρισε πολλές φορές η σκέψη μου στον προαύλιο χώρο τής Μονής Πετράκη και στις συζητήσεις μας. 

Βλέπω και πάλι το πρόσωπό σου –όπως τότε– με το αινιγματικό χαμόγελο. Μιλάς με τον δείκτη τού χεριού προτεταμένο και μου λες: Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας θα μετοικήσει πρώτος εκ τού κόσμου τούτου. Αν όμως εγώ φύγω πρώτος, θέλω να πεις στην  οικογένειά μου και ιδιαίτερα στο γιο μου και μέσω αυτού σε όλους τους νέους να μην υποστείλουν ποτέ τη σημαία τού αγώνα για τη διατήρηση διαχρονικών αξιών και ιδεωδών, ακόμη και όταν οι σωματικές δυνάμεις τούς αντιμάχονται.  

Από πλευράς μου, απευθυνόμενος στην οικογένεια τού προσφιλούς μας Νεοκλή θα τους παρακαλούσα, απέναντι στον σημερινό πόνο τής ψυχής τους να αντιτάξουν τη σκέψη ότι αποτελούν οικογένεια ενός σημαντικού για τους αγώνες του ανδρός, για τους οποίους και έχει καταξιωθεί.

Αγαπητέ, Νεοκλή δεν μου έδωσες κάποιο βιβλίο σου, όπως μου είχες υποσχεθεί.  Μήπως με περιμένεις να έλθω να το πάρω; 

«Μακαρία ἡ ὁδός, ᾗ πορεύει σήμερον, ὅτι ἡτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως», φέροντας μαζί σου το χώμα τής Χάλκης, σύμφωνα με την επιθυμία σου.