Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Πέρασαν κιόλας 11 χρόνια από εκείνη τη μέρα που ο Αντώνης Σαμαράς εξελέγη πανηγυρικά αρχηγός της ΝΔ. Μια μέρα που θα μείνει ιστορική, όχι απλώς επειδή έφερε ένα ανατρεπτικό εκλογικό αποτέλεσμα, που σχεδόν κανείς δεν περίμενε στην αρχή της διαδρομής αλλά γιατί κατόρθωσε στην πορεία των ετών να αποτελέσει μια πηγή παρακαταθηκών για το πολιτικό και κοινωνικό μας σύστημα, σε όλα τα επίπεδα. Από τη ανατροπή μεταπολιτευτικών κομματικών, κι όχι μόνο, δεδομένων όπως ανέλυσα στο Όταν ράγισε το κέλυφος της Μεταπολίτευσης μέχρι το εθνικό και οικονομικό αφήγημα της νέας εποχής, όπως ανέφερα στο 10 χρόνια με Ελπίδα για τη Νέα Ελλάδα.

11 παρακαταθήκες, λοιπόν, που συνοπτικά αλλά περιεκτικά σάς παραθέτω:

Θεσμική: Το σπάσιμο των κομματικών στεγανών, παραδίδοντας για πρώτη φορά ένα κόμμα στη βούληση της λαϊκής εντολής, αποτελεί μια κορυφαία θεσμική στροφή. Μια πρώτη, βασική παρακαταθήκη δημοκρατικής ενδυνάμωσης και τακτικής λογοδοσίας στους ψηφοφόρους.

Συλλογικότητας: Όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν, μέχρι και σήμερα, να το παραδεχτούν, ο Σαμαράς μοίρασε όσο ελάχιστοι την εσωκομματική και κυβερνητική τράπουλα με δικαιοσύνη, δίχως αποκλεισμούς και παρεοκρατία. Επέλεξε τη συστράτευση όλων των δυνάμεων, σβήνοντας, επί τη ουσίας, με σφουγγάρι τις επιμέρους διαφορές. Κάτι που έπραξε ακόμη πι εμφατικά το Μάιο του 2012,, ώστε να αποφευχθεί παράδοση της χώρας στον λαϊκισμό αλλά και κατά τη διάρκεια της μετέπειτα κυβερνητικής συνεργασίας.

Τέλος στους μηχανισμούς: Η εκλογή του το 2009 ήταν η πρώτη νίκη απέναντι στις διαθέσεις των μηχανισμών, των ολίγων “πεφωτισμένων” που θεωρούν ότι μπορούν να κατευθύνουν και να καθοδηγούν, με βάση τις επιθυμίες και τα συμφέροντας τους, την πλειοψηφία. Σε συνδυασμό με την έκρηξη του ψηφιακού κόσμου, οι σκοτεινές συμφωνίες και οι δολοπλοκίες τέθηκαν, πλέον, πολύ πιο έντονα μπροστά στα αποκαλυπτικά φώτα.

Οικογενειοκρατία: Μετά από μια μεταπολιτευτική πορεία, που ο πολίτης ένιωθε ότι ένα επίθετο αρκούσε για να κτιστεί μια κορυφαία πολιτική καριέρα, ήρθε εκείνη η εκλογική έκπληξη να δημιουργήσει στην κοινωνία την αίσθηση της συνευθύνης, να αναπτύξει ξανά το αίσθημα της αξιοκρατίας, της ευκαιρίας να διεκδικήσει την κορυφή οποιοσδήποτε το επιθυμεί και αποδεικνύει με την αξία του με τα πεπραγμένα του.

Σεβασμός: Η έπαρση και η ματαιοδοξία, που συχνά συνοδεύει την πολιτική, ηττήθηκε εκκωφαντικά. Η αφ’ υψηλού θεώρηση των πραγμάτων, η έλλειψη σεβασμού στην παραταξιακή ιστορική διαδρομή και τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους, καταδικάστηκε οριστικά στη συνείδηση των πολλών.

Ιδεολογική: Το ιδεολογικό υπόβαθρο της εκλογής Σαμαράς ήταν σαφές. Μακριά από άκρα και ακρότητες. Με γνώμονα τον αγνό πατριωτισμό κι όχι την πατριδοκαπηλία, τον λειτουργικό φιλελευθερισμό μακριά από εμμονές και θεωρητικές γενικεύσεις. Το συντηρητικό που σέβεται τις αξίες που μας έκαναν σπουδαίους και το προοδευτικό που αλλάζει σταδιακά την κοινωνία προς όφελος της, κι όχι στεκόμενοι απέναντι της.

Μνήμη: Η συλλογική μνήμη δικαιώθηκε. εκείνη την ημέρα. Η εθνική μνήμη για την ιστορία της Μακεδονίας. Η πολιτική μνήμη για τους υπερασπιστές του σχεδίου Ανάν, των ευχαριστιών προς τους Αμερικανούς για τα Ίμια.

Εθνική: Η εθνική παρακαταθήκη είναι από τις πιο σημαντικές. Το όραμα μιας, διεθνώς αξιοπρεπούς, χώρας που σέβεται και διεκδικεί όσα της αναλογούν. Το όραμα μιας χώρας που αναζητεί ισότιμες συμμαχίες και δεν σέρνεται πίσω από τα γεγονότα. Το όραμα μιας χώρας περήφανης, με εθνική ταυτότητα και διακριτό εθνικό πρόσταγμα.

Οικονομική: Η μεταρρυθμιστική, αναπτυξιακή οπτική που αναγνωρίζει δημοσιονομικά σφάλματα και τα διορθώνει, που αξιοποιεί τα περιουσιακά της στοιχεία για να παράγει περισσότερο πλούτο, που ξέρει να συμμορφώνεται στους κανόνες αλλά και να επισημαίνει λάθος προβλέψεις και υπολογισμούς. Ένας σύγχρονος φιλελευθερισμός, όχι αναπαραγωγή ενός κακέκτυπου του από τη βιομηχανική, προ-παγκοσμιοποιημένη, προ-ψηφιακή, εποχή.

Κοινωνική: Με το φάσμα της χρεοκοπίας προ των πυλών, η συγκράτηση της κοινωνικής συνοχής αποτελούσε προαπαιτούμενο ομαλής συνέχειας. Αυτό που ορισμένοι χαρακτήρισαν αντιμνημονιακή υπερβολή, υπήρξε η πιο αυθεντική έκφραση μιας ισορροπημένης απάντησης στην επαπειλούμενη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Μια μελετημένη, αντιπαράθεση με τις τεχνοκρατικές ουτοπίες.

Πολιτισμική: Ένα βήμα μετά την κοινωνική συνοχή βρίσκεται η διατήρηση της πολιτισμικής συνοχής. Όχι με την αποκλειστική έννοια του αξιακού και φιλοσοφικού πλαισίου που καθορίζει το περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργούμε αλλά κυρίως με το οπλοστάσιο των ιδανικών που μάχονται στην πράξη κάθε ολοκληρωτισμό, κάθε αντιεξουσιαστική δράση, κάθε εκπρόσωπο των πιο “μαύρων” ιδεολογικών και κοινωνικών σκέψεων.

http://lastpoint.gr/oi-11-parakatathikes-tis-eklogis-samara/