Η πολιτική οφείλει να έχει στρατηγικήΠέρασαν 32 χρόνια και χρειάστηκε να φθάσουμε σε καταστάσεις χρεοκοπίας για να ακούσουμε στη Βουλή τον Παπανδρέου να λέει ότι «φταίμε, είτε γιατί κάναμε, είτε γιατί ανεχτήκαμε, είτε γιατί κλείσαμε τα μάτια. Ναι, φταίμε. Για κάθε ρουσφέτι που διορίσαμε, για κάθε παραθυράκι που οικοδομήσαμε, για κάθε προνόμιο που νομοθετήσαμε, για κάθε συντεχνία που υπερασπιστήκαμε, για κάθε παράλογο αίτημα που πετύχαμε να ικανοποιηθεί, για κάθε υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα που δώσαμε, για κάθε συνδικαλιστή που γαλουχήσαμε και παρεξήγησε το ρόλο του. Φταίμε για κάθε επιχειρηματία που αθέμιτα ευνοήσαμε, για κάθε «λαμόγιο», όπως λέει ο Ελληνικός λαός, που δεν φυλακίσαμε, για κάθε ανομία που ανεχτήκαμε ή ακόμα χειρότερα παροτρύναμε εδώ και δεκαετίες».

Χρειάστηκε να βρεθούμε με το ένα πόδι έξω από την ευρωζώνη για ν’ ακούσουμε τον Λοβέρδο (μετά τις φωτοβολίδες περί «μακελειού») να λέει, ότι «η εσφαλμένη δημαγωγική αντιπολιτευτική μας πρακτική πριν το 2009, προκάλεσε σημαντική αργοπορία να πάρουμε τα κατάλληλα μέτρα όταν γίναμε κυβέρνηση».

Αντίστοιχου περιεχομένου δηλώσεις έχουν κάνει το προηγούμενο χρονικό διάστημα και οι Βενιζέλος, Χρυσοχοΐδης σε τηλεοπτικές εκπομπές ευρείας τηλεθέασης.

Ως πολίτης αναρωτιέμαι με πικρία το πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για την πατρίδα αν αυτές οι δηλώσεις είχαν γίνει πριν τις εκλογές του 2009, ή έστω λίγους μήνες μετά. Με πόσο διαφορετική ενότητα και κοινή αντίληψη θα αντιμετωπίζαμε ως Έθνος αυτή την παγκόσμια αναμέτρηση των χωρών με τα διεθνή funds, τους κερδοσκόπους και τις αδίστακτες πρακτικές των golden boys που ποντάρουν στη δυστυχία των λαών. Γιατί αυτό ήταν το θέμα από την αρχή, από τότε που «έσκασε» η «Lehman Brothers Holdings».

Πόσο πιο συνειδητοποιημένα θα μπορούσαμε – ως χώρα – να είχαμε προχωρήσει, έστω και αργά, σε μεταρρυθμίσεις και θωρακίσεις της οικονομίας μας για να μπορούμε σήμερα ν’ αποφύγουμε τις απαράδεκτες οριζόντιες περικοπές, ν’ αποφύγουμε τις σπασμωδικές κινήσεις και να μη δίνουμε λαβές σε «καλοθελητές», που ποτέ στην ιστορία τους δεν θρήνησαν και αρκέστηκαν στις «ουδετερότητες» (Ολλανδία – Λουξεμβούργο), να μας κουνούν σήμερα το δάχτυλο και να μας εκβιάζουν.

Η πολιτική οφείλει να έχει μακροπρόθεσμη στρατηγική συμπεριφορά και να μην αρκείται σε παροδικές δάφνες ολίγων ημερών. Την Κυριακή το βράδυ όσοι – ευτυχώς λίγοι – χειροκρότησαν στη Βουλή μετά την ψηφοφορία, απλά δεν καταλαβαίνουν την κρισιμότητα των στιγμών. Η χώρα εξασφάλισε τη συνέχιση της παρουσίας της στο τραπέζι των συζητήσεων την ώρα που όλοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο. Και αυτό είναι το ένα και μοναδικό κέρδος σε διεθνές επίπεδο.

Παραλογισμός εντός των τειχών

Την ώρα που η Ευρώπη αρχίζει σταδιακά να αντιλαμβάνεται ότι η λύση στην κρίση, που σύντομα θα χτυπήσει όλες τις πόρτες, δεν μπορεί να είναι η κοινωνική διάλυση, η εξαθλίωση και η ταπείνωση, εντός των τειχών, στην Ελλάδα, συνεχίζονται οι παραλογισμοί, ως αποτέλεσμα των δημαγωγικών κορόνων του 2009.

Θα δώσω ένα χειροπιαστό παράδειγμα. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που ζητούνται περικοπές ακόμα και σε συντάξεις της τάξης των 300, 400 και 500 ευρώ.

Δεν συζητώ καν για τις επικουρικές. Στην Ελλάδα υπάρχουν ταμεία που τα τελευταία 15 χρόνια δεν έδωσαν ούτε μια σύνταξη κάτω από το ανώτατο επιτρεπτό πλαφόν και αυτό γινόταν με διάφορες μεθόδους. Διαβάζουμε λοιπόν για συντάξεις των 2.500 ή των 3.000 και ακούμε ότι υπάρχουν φοβερές διαμαρτυρίες για περικοπές ακόμα και του 7 %. Τι δείχνει αυτό ;

Δείχνει ότι σαν πολίτες δεν έχουμε πειστεί, δεν είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε μαζί και από κοινού για να επιβιώσουμε. Προτιμούν μερικοί να εισπράξουν τέτοια ποσά, για μερικούς μήνες ακόμα, παρά να δώσουν την ευκαιρία στους χαμηλοσυνταξιούχους και τους χαμηλόμισθους να επιβιώσουν. Ποιος φταίει γι’ αυτό; Οι ξένοι;

Δεν μπορούμε σαν χώρα να ελέγξουμε το πόσοι παίρνουν διπλά, τριπλά και μερικές φορές οκταπλά (!!!) επιδόματα, πόσοι και ποιοι παίρνουν «μαϊμού» συντάξεις αναπηρικές ή αντιστασιακές, πόσοι και ποιοι εισπράττουν συντάξεις θανόντων! Ποιος φταίει γι’ αυτό; Οι ξένοι;

Αρνούμαστε ν’ αντιληφθούμε ότι όταν δίνονταν συντάξεις σε γυναίκες 35 χρονών, κάποια στιγμή, με μαθηματική ακρίβεια, θα την πλήρωναν τα ίδια τα παιδιά τους.

Κανείς σήμερα – ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες – δεν δείχνει να θέλει να κάνει μισό βήμα πίσω από τα προνόμιά του, προκειμένου να επιβιώσει ο διπλανός του. Μπορούμε έτσι να συζητάμε για κοινό μέτωπο εναντίον της ολικής καταστροφής;

http://vbalafas.blogspot.com/2012/02/blog-post_20.html