Αμελέτητα (Ασυγχώρητα ή… μετά συγχωρήσεως)Σάλος προκλήθηκε από τις δηλώσεις – ομολογία Υπουργού, υποψηφίου αρχηγού – δελφίνου, πως υπέγραψε, χωρίς να διαβάσει – αμελέτητα δηλαδή – το Μνημόνιο (!....)

Πρόκειται για όντως θαρραλέα, πλην κυνική, παραδοχή. Κάτι στο οποίο δεν μας έχουν εθίσει οι πολιτικοί μας, που – παραδοσιακά ψηφίζουν χωρίς προηγουμένως να έχουν ενημερωθεί ή μελετήσει νομοσχέδια τα οποία φέρνουν προς ψήφιση άλλοι συνάδελφοι τους.     
                                                    
Βέβαια η πίστωση ειλικρίνειας δεν απαλλάσσει τον κο Υπουργό, από τις βαρύτατες ευθύνες του. Ήταν μέλος της Κυβέρνησης, άρα μετείχε στις αποφάσεις.                                                                                                            

Φρονώ ότι θα πρέπει να ενσκύψουμε με ιδιαίτερη περίσκεψη στις περιπτώσεις ανοίκειων και, τελικά, επικίνδυνων (για το Κ.Δ.Π και τη Χώρα) συμπεριφορών.                            
                                                                              
Είναι ανεπίτρεπτο να ψηφίζεις, αποφασίζοντας για το μέλλον του Τόπου είτε χωρίς ανάγνωση του περιεχομένου ή ρίχνοντας (Σ.Σ όπως εξομολογήθηκε, όταν ρωτήθηκε, άλλη Υπουργός – υποψηφία, και αυτή, αρχηγός) «μια ματιά, περίπου τριών ωρών την Κυριακή».

Μα, περινούστατη καλή μου κυρία, όση ευφυΐα και αν διαθέτετε, ούτε ένα απλό ολιγοσέλιδο διηγηματάκι τύπου «Άρλεκιν» δεν γίνεται (ανθρωπίνως αδύνατον είναι) να διαβαστεί σε τρείς ώρες! 

Εκτιμώ ότι θα πρέπει να υπάρξουν παραδειγματικές κυρώσεις, καθαιρέσεις, εκπτώσεις από τα αξιώματα και απαγορεύσεις – δια βίου – ενασχόλησης με τα κοινά όσων: είτε ελαφρά τη καρδία, είτε με υπνώττουσα ή ευνουχισμένη τη συνείδηση, οδηγούν στη λήψη μοιραίων για την Πατρίδα αποφάσεων, όπως πχ η ψήφιση του αλήστου μνήμης αποτυχημένου «Μνημονίου».                                        
                                                                                          
(Σ.Σ Η δικαιολογία ελλείψεως χρόνου δεν αποτελεί πειστικό άλλοθι). Δηλ: τι σημαντικότερο είχε να κάνει σπίτι της η Κα, από την υποχρέωση προς την Πατρίδα της; Ή πόσο κερδίσαμε από την… αύξηση της εγκληματικότητας, εξαιτίας της αποκλειστικής (24ωρης;) απασχόλησης του κυρίου με την… πάταξή της ;

Όμως το ζήτημα δεν έχει να κάνει μόνο με δύο πρόσωπα. Αφορά – συνολικά – σε μια νοσηρή α- πολιτική νοοτροπία… πολιτικών. Αυτή πρέπει κατεπειγόντως να αλλάξει, αν θέλουμε να οικοδομήσουμε ένα αξιόπιστο, αξιοσέβαστο, στέρεο Κράτος.

Οι αμελείς, αμελέτητοι, αδιάβαστοι, θα πρέπει να μας προβληματίσουν αμελλητί. Είναι ολέθριο λάθος να τους θεωρούμε γραφικούς ή αμελητέους, γιατί αυτό εγκυμονεί επιμέρους κινδύνους. Κυρίως όμως: Εθνικούς!

Επομένως οφείλουμε στις προσεχείς εκλογές να το λάβουμε αυτό σοβαρότατα υπ’ όψιν μας. Θα υπάρξουν (παράπλευρες ή ολόπλευρες;) απώλειες. Θα «στερηθούμε κάποιους που συνηθίζαμε να εκλέγουμε.        
                   
Θα αποφύγουμε όμως το σερβίρισμα των αμελέτητων (και μέτρων!). Παράλληλα θα μειωθούν δραματικά οι κίνδυνοι παρόμοιων θλιβερών επαναλήψεων. Με άλλα λόγια: Θα γλιτώσουμε τα χειρότερα.