Γράφει ο
Θανάσης Παπανδρόπουλος

Από την πρώτη στιγμή, πριν από πολλά χρόνια, με είχε εντυπωσιάσει μία φράση του: «Εάν η ζήλεια, ο φθόνος και το μίσος έπαυαν να υπάρχουν στο σύμπαν, την ίδια ημέρα θα εξαφανιζόταν και ο σοσιαλισμός». Αυτά έγραφε ο Γουσταύος Λε Μπον (1831-1941) σε ένα περιεκτικό δοκίμιο στο οποίο περιγράφει πτυχές της ιδεολογικής φύσης του σοσιαλισμού. Σίγουρα δε,  οι θεωρίες του Γάλλου συγγραφέα και γιατρού, όπως διατυπώθηκαν το 1895 στο βιβλίο του Η Ψυχολογία Των Μαζών, θα επηρέασαν και τον δικό μας Ευάγγελο Λεμπέση, όταν έγραψε αρκετά χρόνια αργότερα το βιβλίο Ο Ρόλος των Βλακών Εν Τω Συγχρόνω Βίω.

Ο Γουσταύος Λε Μπον, λοιπόν, δεν είχε καμμία απολύτως εκτίμηση για το πλήθος και είχε γράψει πως είναι επιρρεπές στον αυταρχισμό και την μισαλλοδοξία, με συνέπεια να έχει ιδιαίτερη εκτίμηση στους τυράννους και τους καίσαρες. Επίσης, κατά τον Λε Μπον, ο όχλος απεχθάνεται τα περίτεχνα και πολύπλοκα μηνύματα και τού αρέσει να ακούει ιστορίες συνωμοσίας, όπου κάποιοι θαυματοποιοί αποτρέπουν τα χειρότερα.

«Αυτός είναι και ο λόγος που οι θεμελιώδεις προτάσεις του σοσιαλισμού έχουν το πλεονέκτημα να είναι ακραίας απλότητας. Το κράτος δεν έχει παρά να κατάσχει τον πλούτο των πλουσίων, να πάρει τα ορυχεία και τις ιδιοκτησίες τους, και η Διοίκηση θα αναλάβει να τα μοιράσει. Αφαιρώντας, βέβαια, τα έξοδά της, που κανείς ποτέ δεν γνωρίζει ποιο είναι το ύψος τους. Στο πλαίσιο αυτό η χώρα, χωρίς ατομικές ελευθερίες, χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς ατομική πρωτοβουλία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα τεράστιο μοναστήρι στο οποίο ισχύει αυστηρή πειθαρχία, την οποία έχει αναλάβει να εφαρμόζει μία στρατιά δημοσίων υπαλλήλων … Οι άνθρωποι που κατοικούν στο μοναστήρι αυτό πρέπει να είναι, πριν απ’ όλα, ανίκανοι και απροσάρμοστοι. Όσο περισσότεροι είναι οι τελευταίοι, τόσο καλύτερα για την μοναστική εξουσία…».

Αυτά και άλλα πολλά επεσήμαινε πριν 125 χρόνια ο Γουσταύος Λε Μπον, ο οποίος έδινε τεράστια σημασία στον κοινωνικό ρόλο των απροσάρμοστων και όχι τόσο των βλακών όπως ο Ευάγγελος Λεμπέσης.

Και ίσως να είχε δίκιο. Όπως ο ίδιος εξηγούσε, σε μία κοινωνία οι απροσάρμοστοι είναι πολύτιμα εργαλεία της αυταρχικής εξουσίας διότι, ανίκανοι και συνήθως οκνηροί όπως είναι, όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός τους τόσο πιο προς τα κάτω βυθίζουν και ολόκληρη την κοινωνία. Σταδιακά έτσι η τελευταία παύει να έχει αντιδράσεις και γίνεται εύκολη βορά σε αυταρχικούς και θρασύδειλους συνήθως ηγέτες.

Από αυτά που προηγούνται, ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι ο κύριος πρωθυπουργός κατά κύριο λόγο,αλλά και κάποιοι υπουργοί του,όταν απευθύνονται στόν κατά την αντιληψή τους λαουτζίκο,αυτό που τους ενδιαφέρει πτωτίστως είναι να δημιουργήσουν εντυπώσεις Το ίδιο βέβαια ισχύει και με τις κατά καιρούς διακηρύξεις του πρωθυπουργού,οι οποίες είναι  σοβαροφανείς και «οραματικές»πλην ομως δεν στερούνται ανακριβειών και αοριστων υποσχέσεων. Αυτό όμως δεν έχει σημασία. Διότι, έως έναν βαθμό, μπορούμε πολύ άνετα να πούμε ότι ο κ. Αλ. Τσίπρας ξέρει πολύ καλά τί λέει και τί κάνει, καθώς και σε ποιους απευθύνεται. Σημερα λοιπον αυτο που τον ενδιαφερει, είναι να μην προκαλέσει αγορές και δανειστές και να δείξει σοβαρό πρόσωπο σε ενδεχόμενους επενδυτές καί ξένους πολιτικούς με επιρροή. Καί όλα αυτά, ασχέτως ποιά είναι η ποιότητα της κυβέρνησης που κυβερνά τη χώρα.

Στην Ελλάδα της κρίσης ειναι έτσι καταδηλο, οτι έχει ενδυναμωθεί σε υπερθετικό βαθμό μία νέου τύπου δικτατορία, αυτή των μετρίων, κατά τον κορυφαίο Έλληνα ερευνητή των ΗΠΑ κ. Γιάννη Ιωαννίδη. Διευθυντής του Κέντρου Ερευνών στο πανεπιστήμιο Stanford και ταυτοχρόνως καθηγητής Παθολογίας, Έρευνας και Πολιτικής Υγείας και Στατιστικής στο ίδιο πανεπιστήμιο, ο κ. Γ. Ιωαννίδης δίνει τον προσωπικό και συνήθως μοναχικό του αγώνα υπέρ της αξιοκρατίας και εναντίον της μετριοκρατίας, η οποία, όπως υποστηρίζει, στην περίπτωση της Ελλάδας μπορεί να μάς εξαφανίσει ως χώρα μέσα στα επόμενα 50 χρόνια.

Για την ώρα, όμως, αυτή η «δικτατορία των μετρίων», η οποία βεβαίως άρχισε να εκκολάπτεται πριν πολλά χρόνια στην χώρα μας, σήμερα έχει πολιτικά το πάνω χέρι και σίγουρα η σημερινή κυβέρνηση είναι ισχυρό έρεισμά της. Κατά συνέπεια, όταν η κυβέρνηση υπεραμύνεται της αναξιοκρατίας, εξορκιζει την αριστεια και επενδυει στη μετριοτητα, ξέρει πολύ καλά τί κάνει.Το ίδιο ισχύει και με την αδιαφορία που δείχνει η κυβέρνηση στή φυγή απο τη χώρα επιχειρησεων και πολυτιμου ανθρώπινου δυναμικού. Γνωρίζει οτι στήν ουσία φεύγουν οι καλύτεροι, άρα τόσο πιό καλά γι’ αυτήν!!

 Πλανώνται πλάνην οικτράν συνεπώς όσοι νομίζουν ότι η αποκοπή του κ. Αλ. Τσίπρα από την καρέκλα της εξουσίας θα είναι μία σχετικά εύκολη υπόθεση. Κάθε άλλο. Και ας μην υποτιμώνται οι επιδείξεις τραμπουκισμού των πραιτωριανών της κυβέρνησης και των λοιπών κοινωνικών ιζημάτων πού προκαλούν καί εκφοβίζουν την κοινωνία. Γιά την ώρα προπόνηση κάνουν. Αύριο όμως;