Ο κίνδυνος ενός παγκοσμίου πολέμουΚαθώς τα γεγονότα της Λιβύης εξελίσσονται ολοένα και πιο αιματηρά είναι σαφές ότι το στρατιωτικό μέτωπο στη Λιβύη δεν αποτελεί το μοναδικό θέατρο πολέμου καθώς φαίνεται πως ένα γεωπολιτικό και οικονομικό παιχνίδι σκακιού βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ Δύσης και Κίνας στη μάχη της Αφρικής και από τη νίκη θα εξαρτηθεί και το μεγαλύτερο ποσοστό φυσικών πόρων στο πλανήτη.
 
Στη Λιβύη γινόμαστε μάρτυρες αυτού που μπορεί να περιγραφεί ως Νέος Ψυχρός Πόλεμος Δύσης-Κίνας αλλά από τις πρώτες φάσεις του μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι αυτός ο πόλεμος δύσκολα μπορεί να ονομαστεί Ψυχρός, ένας πόλεμος που απειλεί την εύθραυστη σταθερότητα μεταξύ των μεγαλύτερων οικονομικών και στρατιωτικών δυνάμεων σε πολλές περιφέρειες του πλανήτη.

Κατ΄ αρχή, οι ΗΠΑ έχουν σκιαγραφήσει τη στρατηγική τους ατζέντα με τη δημιουργία του AFRICOM (Αμερικανική Διοίκηση Αφρικής), ένα υποκατάστατο του πασίγνωστου νέο-συντηρητικού Σχεδίου για έναν Αιώνα Νέας Αμερικής. Βασικοί στρατηγικοί στόχοι του AFRICOM είναι η αντιμετώπιση της αυξανόμενης κινεζικής επιρροής στην αφρικανική ήπειρο.

Οι στενοί στρατηγικοί και οικονομικοί δεσμοί που ήδη υπάρχουν μεταξύ Ρωσίας, Πακιστάν, Ιράν και Κίνας έρχονται σε άμεση σύγκρουση με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ. Υπό τη καθοδήγηση των ΗΠΑ και της Βρετανίας το ΝΑΤΟ αναπτύσσεται τελευταία σαν μια διεθνής ομάδα δολοφόνων με σκοπό να διασφαλίσει εδάφη και πόρους που έχουν μια υψηλή εταιρική αξία διεθνώς.

Η χρήση του ΝΑΤΟ σ΄ αυτές τις απομακρυσμένες περιφέρειες παρουσιάζει σοβαρή απόκλιση από τις απορρέουσες από το καταστατικό χάρτη αρχές της διατήρησης της ειρήνης και σταθερότητας που επιχειρούσε ο Οργανισμός στη παλαιά γραμμή μετώπου μεταξύ Σ. Ένωσης και της συμμαχίας ΗΠΑ-Ευρώπης. Η χρήση του ΝΑΤΟ σ΄αυτές τις περιφέρειες ωστόσο αποτελεί μια ακόμη απόδειξη ότι τα παλαιά πιόνια της σκακιέρας είναι ακόμα εν ενεργεία και ότι οι δυτικοί διευθυντές του Οργανισμού Βορειοατλαντικού Συμφώνου δεν τηρούν καθόλου πλέον τα προσχήματα.

Ο Ομπάμα σπέρνει τους σπόρους του πολέμου

Στα τέλη του 2007 και αρχές του 2008 οι Αμερικανοί και οι υποστηρικτές τους ανά τον κόσμο ήρθαν αντιμέτωποι με μια πολύ διαφορετική εικόνα  H εκλογή του Αμερικανού Προέδρου Ομπάμα είχε πείσει τους λαούς σε όλο τον πλανήτη ότι οι μαύρες εποχές ήταν πλέον παρελθόν καθώς τους είχε υποσχεθεί ότι θα έκλεινε το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γκουαντάναμο, ότι θα απέσυρε τα στρατεύματα από το Ιράκ, ότι θα ξανάδινε πνοή στην «ειρηνευτική διαδικασία» Ισραήλ-Παλαιστίνης που αργοπέθαινε και ότι θα επικεντρωνόταν περισσότερο στα οικονομικά στο εσωτερικό της χώρας.

Προς μεγάλη έκπληξη των πιστών οπαδών του συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Με τη υποστήριξη της απρόσμενα φιλοπόλεμης Κλίντον  παρατηρούμε μια εξάπλωση των αμερικανικών στρατευμάτων στο εξωτερικό, την προσθήκη του Πακιστάν ως άλλο ένα θέατρο σύγκρουσης, την ενεργοποίηση στρατοδικείων προκειμένου να μεθοδεύσουν καταδίκες εις βάρος κρατουμένων στο Γκουαντάναμο, να μην αναφέρεται το Ισραήλ και την έναρξη  ενός ακήρυκτου παράνομου πολέμου στη Λιβύη. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του έμειναν να απορούν πώς η Δύση τα πήγε τόσο χάλια. Πώς μπόρεσε ένας άνθρωπος του λαού, ο πρώτος έγχρωμος στο Λ. Οίκο να οδηγήσει το λαό του σε μια τέτοια γεωπολιτική παρέκβαση;

Το αστείο με τον Ομπάμα είναι ότι θα μπορούσε να χρεωθεί με την εξώθηση της Δύσης σε ένα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όλως παραδόξως ο Πρόεδρος Ομπάμα τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης μόλις δύο μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, μια εξαιρετικά περίεργη κίνηση εκ μέρους της επιτροπής Βραβείου Νόμπελ. Ο Ομπάμα σήμερα έχει στείλει περισσότερους πυραύλους Κρουζ απ’  όλους όσους έχουν τιμηθεί με το Νόμπελ συνολικά. Έχει συγκαταλεγεί με τον Κίσινγκερ και άλλους διάσημους πολεμοχαρείς. Εδώ που έχει φτάσει δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για επανόρθωση.

Οι πόλεμοι για τους φυσικούς πόρους

Παρά τις ουτοπικές προβλέψεις από τις τάξεις των νεο-συντηρητικών παγκοσμιοποιητών, σχήματα χωρών και εμπορικές συμμαχίες έχουν αρχίσει να σχηματίζονται από το 2000. Το BRICS, MENΑ καθώς και οι ανερχόμενοι Λατινοαμερικάνικοι οικονομικοί σχηματισμοί αποτελούν απειλή για την παραδοσιακή Αγγλο-Αμερικανική και Ευρωπαϊκή κυριαρχία στις παγκόσμιες αγορές και τα πολιτιστικά μονοπώλια. Το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, το ουράνιο και το νερό εμφανίζονται να κατέχουν εξέχουσα θέση στην επαναδιάταξη της παγκόσμιας σκακιέρας καθώς με κάθε ένα νέο θέατρο στρατιωτικών επιχειρήσεων αναδεικνύεται μαζί και ένας κίνδυνος πολέμου σε πολλές περιφέρειες του πλανήτη. Για δεκαετίες αυτό το προαίσθημα ήταν γνωστό σε όλους σαν Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ένας τέτοιος πόλεμος πολύ πιθανό να ξεσπάσει γύρω από ένα μεμονωμένο θέμα…τους φυσικούς πόρους.

Η κατοχή και ο έλεγχος των παγκόσμιων αποθεμάτων φυσικών πόρων και ενέργειας θα είναι το θέμα το οποίο θα κατευθύνει και κυριολεκτικά θα αναφλέξει όλες τις σοβαρές συγκρούσεις στον 21ο αιώνα. Αυτό το μοτίβο συγκρούσεων έχει ήδη αρχίσει με το Πόλεμο του Κόλπου το 1991, καταφέρνοντας η Δύση  να έχει τον απόλυτο έλεγχο των ενεργειακών γραμμών στο Αφγανιστάν και Ιράκ από το 2001 και μετά ενώ και σήμερα επιχειρεί να τον αρπάξει ξανά με τον πόλεμο που διεξάγει στη Λιβύη.

Ο πυρηνικός κίνδυνος
Διάφορα γεράκια του πολέμου, δεξαμενές σκέψης σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και το Ην. Βασίλειο μπορεί να είναι πεπεισμένοι ότι στη περίπτωση ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου θα βρίσκονται κατά πάσα πιθανότητα στη πλευρά του νικητή επειδή η στρατιωτική και πυρηνική αναλογία βαρύνει υπέρ τους. Αυτό που δεν υπολογίζουν αυτά τα γεράκια είναι ότι ο ένας κίνδυνος που υπερισχύει όλων των άλλων προβληματισμών είναι ο εξής: η χρήση των πυρηνικών όπλων. Είναι πολύ πιθανό μια οποιαδήποτε εκδοχή Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου να χαρακτηρίζεται από τη χρήση θερμο-πυρηνικών βομβών και πυραύλων.

Τα ασφαλή γεράκια θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους ότι ο κίνδυνος κλιμάκωσης σε έναν αγώνα μεταξύ δύο ή και τριών αντιπάλων θα καταλήξει σε μαζική απώλεια αθώων ζωών και σίγουρα μόνιμη οικολογική καταστροφή μεγάλης κλίμακας για πολλές γενιές. Με λίγα λόγια, ακόμα και μια περιφερειακή πυρηνική σύγκρουση θα έχει καταστροφικές συνέπειες εντός αλλά και εκτός των ζωνών σύγκρουσης.


Απεμπλουτισμένο Ουράνιο

Τα πυρηνικά όπλα έχουν ήδη εισαχθεί και χρησιμοποιηθεί στη ζώνη σύγκρουσης. Η χρήση παράνομων και εξαιρετικά επικίνδυνων πυρομαχικών Απεμπλουτισμένου Ουρανίου  από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και το Ισραήλ έχουν χαρακτηρίσει ξεκάθαρα τα αντίστοιχα θέατρα πολέμου. Οι ΗΠΑ και οι Νατοϊκές δυνάμεις χρησιμοποίησαν πολεμοφόδια απεμπλουτισμένου ουρανίου στο Πόλεμο του Κόλπου το 1991, στο πόλεμο της Βοσνίας, στο βομβαρδισμό της Σερβίας και στην εισβολή στο Ιράκ το 2003.

Η υπο-επιτροπή για την πρόληψη της διάκρισης και τη προστασία των μειονοτήτων της Επιτροπής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα πέρασε δύο προτάσεις δράσης , τη πρώτη το 1996 και τη δεύτερη το 1997.

Περιελάμβαναν καταλόγους όπλων μαζικής καταστροφής ή όπλων αδιακρίτου αποτελέσματος ή όπλων που προκαλούν υπερβολικό τραυματισμό και έκανε έκκληση σε όλα τα κράτη να εμποδίσουν τη παραγωγή και διάδοση τέτοιων όπλων. Μέσα στο κατάλογο ήταν και ο οπλισμός που περιείχε απεμπλουτισμένο ουράνιο. 

Με μέση ζωή 400.000 έτη η θανατηφόρα ραδιενεργή σκόνη απεμπλουτισμένου ουρανίου απλώνεται όλο και περισσότερο πάνω από τη Μ. Ανατολή αλλά και αλλού. Παρά τις διεθνείς προσπάθειες να εμποδιστεί η χρήση του, φαίνεται ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους είναι αποφασισμένοι να το χρησιμοποιήσουν στα ξένα θύματά τους απεριόριστα στο μέλλον.

Ο ρόλος του εγχώριου παρατηρητή

Στο εσωτερικό των χωρών οι ελίτ χρειάζεται να ετοιμάσουν το κόσμο για τη συμμετοχή τους στους πολέμους του 21ου αιώνα. Το θέμα της τρομοκρατίας και της εγχώριας τρομοκρατίας θα συνεχίσει να κατέχει κύρια θέση στο δημόσιο διάλογο στο εσωτερικό των κρατών. Η ραγδαία ανάπτυξη του αστυνομικού κράτους στο εσωτερικό των ΗΠΑ και της Βρετανίας θα είναι μια ένδειξη ότι μπορούν πολύ καλά να αποτελέσουν τη μια πλευρά της επικείμενης παγκόσμιας σύγκρουσης.

Είναι περίπου βέβαιο ότι όλο και περισσότεροι άνδρες και γυναίκες αυτών των χωρών της Δύσης θα κληθούν να στελεχώσουν τις φθίνουσες τάξεις των στρατιωτών που απασχολούνται εκτός συνόρων αλλά και για εγχώρια υπηρεσία σχηματίζοντας στρατούς στο εσωτερικό. Οι πολίτες που θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους θα πρέπει να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους για ποιους λόγους και για ποιο συμφέρον φορούν αυτή τη στολή.

ρισκόμαστε σήμερα στα πρώτα στάδια αυτού που διαφαίνεται ως φάση παγκόσμιας κλιμάκωσης και ο καθένας μας μπορεί να μαντέψει πώς θα εκτυλιχθεί αυτό η παρτίδα σκάκι στο άμεσο μέλλον. Ωστόσο υπολογίζοντας τις αποικιοκρατικές συμπεριφορές των Β. Αμερικανικών και Ευρωπαϊκών και τα μακροπρόθεσμα ρεύματα είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο αγώνας για τους πεπερασμένους φυσικούς πόρους, τη διατήρηση των συνεταιριστικών μονοπωλίων και τη επικράτηση ενός ενιαίου παγκόσμιου νομίσματος θα εξωθήσει τις παλαιές και τις αναδυόμενες οικονομικές συμμαχίες σε αδυσώπητη σύγκρουση

--Ο κ. Μανώλης Αστρεινίδης είναι ερευνητής στο «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
ΕΛΕΓΧΟΥ ΟΠΛΩΝ»