Γράφει ο
Μανώλης Γλέζος

Συγκλονίστηκα σύγκορμα στης ψυχής τα ίμπυθα

μόλις έμαθα τον βιολογικό σου θάνατο.

Τον ανέμενα από τότε στο Νοσοκομείο

όταν ζήτησες αμέσως να σφίξουμε τα χέρια.

Το καταλάβαμε, το αισθανθήκαμε και οι δυό

ήταν η τελευταία συνάντηση μας, η στερνή.

Θά΄ταν χωρίς συνέχεια. Δε θα υπήρχε άλλη.

Ήταν η αποχαιρετιστήρια φίλε Χρήστο.

Το σκέφτηκα πολύ, το έφερα από δω κι' από εκεί

και κατέληξα πως το μόνο που σε σένα αρμόζει

είναι ένα επίγραμμα περιεκτικό και λιτό.

Το οικοδόμησα και να, το παραδίνω.

 "ω Συνάδελφε της πέννας ακούραστε εργάτη

Ο Δάσκαλος Χρήστος Πασαλάρης το ξεδιαλύνει

"Την Αλήθεια κι ας πονάει" πάντοτε το τονίζει

"Ελεύθερη πληροφόρηση», για δες πόσο χρήζει;