Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα (ίσως και επί του πλανήτου), όπου κυριαρχεί συνεχώς η αίσθηση πως υπάρχει άγνοια κινδύνου.

Έτσι, την ώρα που στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας συνεχίζει να παραμένει ανοιχτή η πόρτα του φρενοκομείου, διάφορες δυνάμεις (υποτίθεται πολιτικές) εκτοξεύουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, περνάμε τον καιρό μας μπαρουφολογώντας γύρω από την επιστροφή στη δραχμή και παθαίνουμε σοκ στην ιδέα ενός «μεγάλου συνασπισμού», στην υπόλοιπη Ευρώπη συνεννοούνται και καταλήγουν σε σημαντικές συμφωνίες.

Μια τέτοια συμφωνία επιτεύχθηκε πριν από δέκα μέρες (για την ακρίβεια στις 18 Ιανουαρίου) και οριστικοποιήθηκε την Τετάρτη, στην Ιταλία – όπου κεντροδεξιά και κεντροαριστερά συγκυβερνούν.

Ο νέος (και κυριολεκτικά) αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος Ματέο Ρέντσι, δεν δίστασε να συναντηθεί με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, με βασικό θέμα συζήτησης την πολιτική σταθερότητα και την αναγκαία ηρεμία, ώστε να μην μπει σε νέες περιπέτειες η χώρα τους.

Οι δυο τους, συναντήθηκαν στην έδρα του Δημοκρατικού Κόμματος, στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης και συμφώνησαν στην ανάγκη να αλλάξει ο εκλογικός νόμος.
   
«Θέλουμε να ευνοήσουμε τη σταθερή διακυβέρνηση και το διπολικό σύστημα και να απαλείψουμε τα περιθώρια που έχουν τα μικρά κόμματα να προχωρούν σε πολιτικούς εκβιασμούς», δήλωσε ο Ρέντσι.

«Διαβεβαίωσα τον Ρέντσι ότι θα στηρίξουμε τις μεταρρυθμίσεις. Σε ό,τι αφορά στον εκλογικό νόμο, η συμφωνία μας προβλέπει μια μεταρρύθμιση που να οδηγήσει στην ενίσχυση των μεγάλων κομμάτων, στο πλαίσιο της απλούστευσης του πολιτικού σκηνικού», δήλωσε από την πλευρά του ο Μπερλουσκόνι.

Για να επιτευχθεί αυτό, συμφώνησαν να ανέβει το όριο προκειμένου ένα κόμμα να εισέλθει στη Βουλή, στο 4,5% και στο 5% αν πρόκειται για συμμαχία κομμάτων – με σκοπό ακριβώς να ευνοούνται οι συμμαχίες.

Σύμφωνα με την πρόταση Ρέντσι, το πρώτο κόμμα θα λαμβάνει μπόνους εδρών, αρκεί το ποσοστό του να υπερβαίνει το 37% - οπότε και θα εξασφαλίζει «πριμ» 15% στις έδρες.

Στην περίπτωση που δεν υπάρξει κόμμα ή συμμαχία κομμάτων που θα εξασφαλίζουν το 37%, συζητείται να διεξάγεται δεύτερος γύρος, με την συμμετοχή των δυο ισχυρότερων κομμάτων ή συμμαχιών, δεκαπέντε ημέρες μετά τον πρώτο γύρο.

Φυσικά και υπήρξαν διαφωνίες.

Η αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος επέκρινε σφόδρα τον νεοεκλεγέντα αρχηγό του, λόγω της απόφασής του να συναντηθεί με τον Μπερλουσκόνι.

«Η συνάντηση του επικεφαλής του κόμματός μου με τον Μπερλουσκόνι με έκανε να ντραπώ», δήλωσε ο κεντροαριστερός πρώην υφυπουργός Οικονομικών Στέφανο Φασίνα.

«Όταν συμμετείχε στην κυβέρνηση μαζί με το κόμμα του Μπερλουσκόνι δεν ντρεπόταν», ήλθε η πληρωμένη απάντηση από τον Ρέντσι.

Διαφώνησε και ο αρχηγός της Νέας Κεντροδεξιάς Αντζελίνο Αλφάνο, καθώς και ο αρχηγός του Κινήματος Πέντε Αστέρων, Μπέπε Γκρίλο.

Την ημέρα της συνάντησης μάλιστα, αντίπαλοι του Καβαλιέρε, τα γνωστά μέλη του «Μοβ Κινήματος», είχαν συγκεντρωθεί έξω από τα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος και πετούσαν αβγά.

Στις 21 Ιανουαρίου, η Κεντρική Επιτροπή του Δημοκρατικού Κόμματος ενέκρινε την πρόταση Ρέντσι, με 111 ψήφους υπέρ, 34 αποχές και καμία κατά.

«Πολλοί με κατέκριναν διότι το Σάββατο συναντήθηκα με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Τι έπρεπε να κάνω; Να συζητήσω τον νόμο αυτό με τον σκύλο του, τον Ντούντου;», ήταν η χαρακτηριστική αντίδραση του Ρέντσι.

Την ίδια μέρα, παραιτήθηκε ο πρόεδρος του κόμματος Τζιάννι Κούπερλο, μετά από έναν τρικούβερτο καβγά με τον Ρέντσι.

Ο τελευταίος και πάλι δεν μάσησε τα λόγια του:

«Με εκπλήσσει η θέση αυτή του προέδρου, αφού ο ίδιος δεν συμμετείχε στις εκλογές του περασμένου Φεβρουαρίου χάρη στην επιλογή των πολιτών, αλλά επειδή τον επέβαλε ο κομματικός μηχανισμός».

Στις 25 Ιανουαρίου ήλθε και η πρώτη δημοσκόπηση:

Πάνω από το 60% των Ιταλών τάχθηκαν υπέρ της μεταρρύθμισης του εκλογικού συστήματος, ενώ το 50% αντιμετωπίζει θετικά την συμφωνία Ρέντσι – Μπερλουσκόνι – 54% στους ψηφοφόρους των Δημοκρατικών και 75% στους ψηφοφόρους της «Φόρτσα Ιτάλια».

Αυτό προέκυψε από την έρευνα της εταιρίας Ipsos για λογαριασμό της εφημερίδας Corriere della Sera – και η λέξη «δοσίλογοι» δεν έχει ακουστεί από κανένα στόμα στην Ιταλία.

Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά;

Στο συγκεκριμένο ερώτημα, η «ελληνική» απάντηση θα ήταν πως «προφανώς οι Ιταλοί είναι ηλίθιοι και εμείς οι έξυπνοι»…