Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

Στο παρελθόν, αναφερόμενος στην αμφισβήτηση της Δημοκρατίας, έχω διατυπώσει μια άποψη με υπερβολικά μεγάλη ευγένεια;

«Για όλα φταίει το μεγάλο έλλειμμα παιδείας, το οποίο παράγει έλλειμμα ήθους που με την σειρά του παράγει έλλειμμα Δημοκρατίας».

Σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη να το πω αλλιώς:  Το έλλειμμα στην παιδείας στην χώρα μας παράγει ηλιθίους που διευκολύνονται με σαθρά ιδεολογήματα να βρουν απαντήσεις στα ερωτήματα των καιρών και δικαιολογίες στις προσωπικές τους αποτυχίες και έτσι συναινούν στην συγκρότηση μεγάλων ή μικρών ομάδων που αμφισβητούν την Δημοκρατία και προκαλούν βλάβη σε τρίτους που μοχθούν και προκόβουν αλλά και στο Δημόσιο Συμφέρον, τόσο στον οικονομικό τομέα όσο και σε εκείνον της ασφάλειας.

Να το πω πιο σκληρά ακόμη:

Τα βάραγε η μάνα τους γιατί δεν έτρωγαν το φαγητό τους, τα βάραγε ο πατέρας τους για να τα τιμωρήσει που έκαναν φασαρία και δεν τον άφηναν να κοιμηθεί μετά την δουλειά, τα βάραγε ο δάσκαλος γιατί δεν διάβαζαν κι αυτά βαρούσαν τους συμμαθητές τους γιατί τους ζήλευαν και όταν μεγάλωσαν και μίσος έκρυβαν μέσα τους από αυτά που τράβηξαν και δουλειά δεν μπόρεσαν να βρουν γιατί ήσαν ανίκανα. Τα ονόμασαν αδόκιμα απροσάρμοστα ενώ στην πραγματικότητα υπήρξαν θύματα ενός μη υγιούς οικογενειακού ή κοινωνικού περιβάλλοντος και εύκολα θύματα των εμπόρων ιδεών και ιδεοληψιών.

Τι θέλατε να κάνουν αυτά τα παιδιά, να μην τα βάλουν με την εκάστοτε εξουσία που τα κακοποίησε και τους κατέστρεψε την ζωή. Έτσι λοιπόν φτάνουν εύκολα στο συμπέρασμα: 

για όλα φταίνε οι άλλοι. Και αλήθεια είναι και βολεύει.

Φταίει η μάνα και ο πατέρας που δεν τα χάιδεψαν με στοργή κι αγάπη, φταίει ο κακός δάσκαλος που δεν προσπάθησε να τα διδάξει, φταίει η κοινωνία που δεν πρόσεξε αυτά τα παιδιά όταν ήσαν μικρά και είχαν ανάγκη φροντίδας και στήριξης.

Για τα παιδιά όμως αυτά τώρα είναι πλέον αργά γιατί πιστεύουν ότι τους φταίει το Κράτος, τους φταίει η εξουσία, τους φταίει ο Νόμος της Δημοκρατίας, τους φταίει η Τράπεζα που φιλάει τα λεφτά των άλλων, τους φταίει η βιτρίνα με τα όμορφα ρούχα που τα αγοράζουν οι πλούσιοι, τους φταίει ο κάτοχος του ακριβού αυτοκινήτου και τέλος τους φταίει ο αστυφύλακας που προστατεύει όλα αυτά που τους φταίνε και μισούνε και του πετάνε πέτρες και μολότοφ για να τον εκδικηθούν. Ναι τους φταίει αυτό το φτωχόπαιδο που του έδωσαν μια πλαστική ασπίδα και του είπαν ότι για να φάει ένα κομμάτι ψωμί πρέπει να στηθεί στον δρόμο και να αντιμετωπίσει, θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή του τον κάθε μπαχαλάκια και ψυχάκια που είχε δύσκολα παιδικά χρόνια.

Τα παιδιά αυτά είναι χαμένα από χέρι και πέφτουν εύκολα θύματα κάποιων επιτηδείων που τα μαντρώνουν με σαθρά και αποτυχημένα ιδεολογήματα σε ομάδες αμφισβήτησης και προσβολής της Δημοκρατίας.

Όσο η Δημοκρατία αντέχει και λειτουργεί στόχος τους είναι ο νόμος και ο πλούτος και μέσον η επικράτηση της Ιναπτοκρατίας, καθεστώς στο οποίο οι λιγότερο ικανοί να ηγηθούν εκλέγονται από τους λιγότερο ικανούς να παράγουν, ώστε τα άτομα τα οποία είναι ανίκανα να παράγουν να συντηρούνται και να απολαμβάνουν αγαθά και υπηρεσίες που πληρώνονται με τον μόχθο και τον πλούτο που παράγει ένα συνεχώς συρρικνούμενο πλήθος παραγωγικών ατόμων. Και όταν το πλήθος των παραγωγικών ατόμων εκλείψει τότε το καθεστώς αλλάζει όνομα και γίνεται Λαϊκή Δημοκρατία τύπου πρώην ανατολικής Ευρώπης ή τύπου Κάστρο, Τσάβες, Μαδούρο κλπ ή σαν το Σοβιέτ της Ρωσίας. Μα και στα καθεστώτα  αυτά τα παιδιά αυτά πάλι τύχη δεν βρίσκουν όπως έδειξε και δείχνει η ιστορία της ανθρωπότητας και τα τεκταινόμενα στις μέρες μας.

Το  πρόστυχο όμως της ιστορίας που διηγούμαι βρίσκεται στο γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές, οι αρχηγοί και εμπνευστές του σχεδίου της αμφισβήτησης της Δημοκρατίας γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να επωφεληθούν με την κατάργηση του Δημοκρατικού πολιτεύματος και για τον λόγο αυτό όταν φτάσουν στην εξουσία συνθηκολογούν και αρκούνται στην καλοπέραση και στον πλουτισμό. Το είδαμε και πρόσφατα στην χώρα αφού το σκίσιμο των δύο μνημονίων που έθιγαν τους οικονομικά ασθενέστερους μετατράπηκε σε τρίτο μνημόνιο ειδεχθέστερο των προηγουμένων που τους επέτρεψε για λίγο καιρό ακόμη να παραμείνουν στην εξουσία που μαγεύει και πλουτίζει αυτούς που την ασκούν, ειδικά όταν είναι ανήθικοι.

Αναρχικοί ή αντιεξουσιαστές, μπαχαλάκηδες ή τρομοκράτες, δεν είναι παρά τα μαντρωμένα νιάτα που εξυπηρετούν ένα ιδιότυπο φασισμό και τα συμφέροντα μιας ανήθικης νομενκλατούρας που τα χρησιμοποιεί για την επίτευξη των στόχων της με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο.

Κοκτέιλ με ναρκωτικά και μολότοφ, με ρόπαλα που τα έντυσαν σημαίες με τα κεφάλια αδειανά από ιδέες και με συνθήματα τα στόματα γεμάτα, άδολα νιάτα, θύματα της παρακμής.

Νομίζω ότι η κοινωνία έχει μεγάλη ευθύνη για την κατάντια αυτών των παιδιών και πρέπει να σκύψει στοργικά, να αφουγκρασθεί τα προβλήματά τους και να τα βοηθήσει, να βρουν τον δρόμο της αρετής και της Δημοκρατίας.