Ποιος, ποτε και πώς έβαλε «ΠΩΛΗΤΗΡΙΟ» στη δημόσια περιουσίαΗ ιταμή –σε ύφος και περιεχόμενο- συνέντευξη της 11/2/2011 των εκπροσώπων της Τρόικας έθεσε το ερώτημα: Ποιος, επιτέλους, κυβερνά σήμερα τον Τόπο; Και η πρωτοφανώς καθυστερημένη, δήθεν οργίλη, μεταμεσονύκτια απάντηση της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου ανέδειξε το ζήτημα:  Ο Πρωθυπουργός συνεχίζει απροκάλυπτα την επιχείρηση πολιτικής παραπλάνησης του Ελληνικού Λαού.  Καλλιεργεί, άραγε, την ψευδαίσθηση ότι οι πολίτες δεν έχουν ακόμη βγάλει τα συμπεράσματά τους από το, πασοκικής επινόησης, colpo grosso των εκλογών της 4/10/2009;  Ας σημειωθεί ότι το τελευταίο αυτό δείγμα πολιτικής παραπλάνησης του κ. Γ. Παπανδρέου και της Κυβέρνησής του έχει δύο σκέλη.  Το ένα αφορά το καθεστώς προστασίας της δημόσιας περιουσίας.  Και το δεύτερο τους στόχους σ’ ό,τι αφορά την αξιοποίηση της περιουσίας αυτής.

I. Ως προς το πρώτο σκέλος αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου, αφού «κατακεραύνωσε» με μεγάλη καθυστέρηση τους εκπροσώπους της Τρόικας –στους οποίους όμως αυτός και η Κυβέρνησή του είχαν δώσει το δικαίωμα να συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρθηκαν- έσπευσε να τονίσει ότι δεν τίθεται θέμα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας!  Πρόσθεσε μάλιστα εμφαντικά ότι πρόκειται να ληφθούν θεσμικά μέτρα, ακόμη και σε συνταγματικό επίπεδο, για ν’ αποκλεισθεί μελλοντικά οποιαδήποτε σκέψη τέτοιας εκποίησης!!  Πρόκειται για «έπεα πτερόεντα» - άκρως προσφιλή άλλωστε στον κ. Γ. Παπανδρέου-  τα οποία διαψεύδονται και αναιρούνται, πολιτικώς και θεσμικώς, π.χ. από τις εξής δεσμεύσεις, τις οποίες ανέλαβε σε βάρος της Χώρας ο ίδιος ο Πρωθυπουργός:

Α.  Κατά πρώτο λόγο η δημόσια περιουσία έχει υπονομευθεί, ευθέως και στον πυρήνα της, από τα Μνημόνια και τις συνακόλουθες δανειακές συμβάσεις που έχει υπογράψει η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου.  Συγκεκριμένα αναφέρομαι στην από 8/5/2010 Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης (Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης μεταξύ αφ’ ενός της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτη και, αφ’ ετέρου, των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και του Kreditanstalt für Wiederaufbau ως δανειστών – η οποία μάλιστα ουδέποτε κυρώθηκε δια νόμου κατά προφανή παράβαση του άρθρου 36 παρ. 2 του Συντάγματος όπως καταγγέλθηκε στη Βουλή απ’ όλες τις πτέρυγες της Αντιπολίτευσης στις τότε συζητήσεις- και σύμφωνα με την οποία:

1. Στο άρθρο 14 παρ. 5 προβλέπεται ρητώς ότι «με την παρούσα ο Δανειολήπτης, αμετάκλητα και άνευ όρων, παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».

2.  Στο Παράρτημα 4, όπου παρατίθεται, το «Υπόδειγμα Νομικής Γνωμοδότησης» η οποία υποβάλλεται πριν από την χορήγηση και εκταμίευση του δανείου, προβλέπεται (σημ. 11)  πως «ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης –συντηρητικής ή αναγκαστικής- ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση». Επισημαίνεται ότι οι ως άνω «Γνωμοδοτήσεις» είναι, κατ’ ουσίαν, προκατασκευασμένες τυπικές δηλώσεις βούλησης εκ μέρους των Νομικών Συμβούλων των Υπουργείων Οικονομικών και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι οποίες ως εκ τούτου ουδεμία πρόσθετη εγγύηση υπέρ του Δημοσίου συνεισφέρουν.
Από τ’ ανωτέρω και μόνο συνάγεται σαφώς ότι ως την εξόφληση των δανειακών μας υποχρεώσεων η δημόσια περιουσία –χωρίς μάλιστα οιαδήποτε ρητή εξαίρεση ως προς την έκταση αυτών των λεόντειων βαρών-  έχει ουσιαστικά αποδυναμωθεί.  Για τούτο μόνο θλιβερές σκέψεις ως προς το κύρος του Τόπου και την εθνική μας κυριαρχία προκαλούν οι, δήθεν, διευκρινίσεις των μελών της Τρόικας π.χ. πως τα βάρη αυτά δεν αφορούν τους αρχαιολογικούς μας χώρους!!

. Δυστυχώς για τον κ. Γ. Παπανδρέου και την Κυβέρνησή του –κυρίως όμως δυστυχώς για την Χώρα- η δρομολόγηση της ευθείας εκποίησης της δημόσιας περιουσίας έχει επέλθει, πάντα με δική τους αποκλειστικώς ευθύνη:

1.  Από τα Μνημόνια, με τα οποία δέσμευσαν την οικονομική τύχη του Τόπου και συγκεκριμένα:
α. Από το Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής, στον Πίνακα 3 (Διαρθρωτικά μέτρα για το 2010) του οποίου προβλέπεται ρητώς και η «προετοιμασία ενός προγράμματος αποκρατικοποιήσεων για την πώληση περιουσιακών στοιχείων και επιχειρήσεων που ανήκουν στο κράτος με στόχο την είσπραξη 1 δις ευρώ ανά έτος την περίοδο 2011-2013»  και
β. Από το Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής, στην παράγραφο 3i του οποίου προβλέπεται ότι «η κυβέρνηση θα προετοιμάσει ένα σχέδιο αποκρατικοποιήσεων για την πώληση περιουσιακών στοιχείων και δημόσιων επιχειρήσεων με σκοπό την είσπραξη τουλάχιστον 1 δις ευρώ ανά έτος την περίοδο 2011-2013».

2. Από την εντελώς πρόσφατη απόφαση της 20/12/2010 του Συμβουλίου Υπουργών –με την οποία τροποιοποιήθηκε η αρχική απόφαση 2010/320- η οποία ρητώς προβλέπει στο άρθρο 1 παρ. 4 ια, «καλύτερη διαχείριση των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, με σκοπό την αύξηση τουλάχιστον 7 δις ευρώ κατά την περίοδο 2011-2013, εκ των οποίων τουλάχιστον 1 δις ευρώ το 2011 και έσοδα από την πώληση περιουσιακών στοιχείων (ακίνητης περιουσίας και χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων) θα χρησιμοποιηθούν για την εξόφληση χρέους…» .

II.  Ως προς το δεύτερο σκέλος, ο κ. Γ. Παπανδρέου ισχυρίζεται ότι ο νέος στόχος αποκρατικοποιήσεων ύψους 50 δις ευρώ που εξήγγειλαν οι εκπρόσωποι της Τρόικας συνιστά απόφαση της Κυβέρνησής του και όχι απόφαση επιβεβλημένη από την Τρόικα. Εδώ όμως τίθενται τα εξής ερωτήματα:
Α. Πότε και υπό ποιες συνθήκες ο κ. Γ. Παπανδρέου μετέβαλε τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει σύμφωνα με τα Μνημόνια και οι οποίες, όπως ήδη προεκτέθηκε, προέβλεπαν ότι το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων για την περίοδο 2011-2013 θα είχε ως οδηγό την είσπραξη 1 δις ευρώ ανά έτος;  Και με ποια επιχειρήματα ισχυρίζεται μάλιστα σήμερα ότι ένας τέτοιος στόχος θα γίνει χωρίς πώληση περιουσιακών στοιχείων, όταν τούτο ρητώς προβλέπεται, κατά τ’ ανωτέρω, από τα Μνημόνια και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Β. Τι είδους σοβαρότητα ως προς την χάραξη της οικονομικής μας πολιτικής, υπό τέτοιες μάλιστα κρίσιμες συνθήκες, προβάλλει ο κ. Γ. Παπανδρέου όταν στον Προϋπολογισμό του 2011, που ψηφίσθηκε πριν από δύο μόλις μήνες, προβλέπονταν για το έτος αυτό αποκρατικοποιήσεις ύψους 1 δις ευρώ, ενώ με το «νέο» τελικό στόχο των 50 δις ως προς το 2011 προβλέπονται επιπλέον 7 δις ευρώ;

III.   Οι προαναφερόμενες παλινωδίες και ανακολουθίες της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και η πλήρης έλλειψη πολιτικής σοβαρότητας για την αντιμετώπιση της οδυνηρής κρίσης στην οποία η ίδια μας έχει οδηγήσει δίνουν, δυστυχώς, εξίσου επώδυνες απαντήσεις ως προς τα ερωτήματα που τέθηκαν στην αρχή.  Συγκεκριμένα:
Α. Ως προς το ποιος κυβερνά τον Τόπο, είναι φανερό ότι, ελέω Μνημονίου και καταστρατήγησης του Συντάγματος που προβλέπει (άρθρο 82 παρ. 1) «ότι η Κυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της Χώρας», είναι η Τρόικα που καθορίζει τον σκληρό πυρήνα τουλάχιστον της οικονομικής μας πολιτικής.
Β. Η συνέντευξη της Τρόικας απέδειξε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι θέμα χρέους και όχι ελλείμματος.  Και τούτο διότι η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, με την ολιγωρία της και τις αστοχίες της, μετέτρεψε ένα απολύτως διαχείρισιμο ζήτημα ελλείμματος σε δυσβάσταχτο πρόβλημα δανεισμού.  Και μόνον αυτό το γεγονός αρκεί, λοιπόν, για να εξαλείψει και τα τελευταία ίχνη της σκευωρίας του κ. Γ. Παπανδρέου ως προς δήθεν «ευθύνες» της Κυβέρνησης Κ. Καραμανλή για τη σημερινή τραγική κατάσταση της οικονομίας μας.  Όλως αντιθέτως επιβεβαιώνεται εκείνο που όλοι σήμερα αναγνωρίζουν, ήτοι το ότι η ευθύνη για την κατάσταση αυτή ανήκει, και μάλιστα αποκλειστικώς, στην Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου.
Γ. Η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και η Τρόικα, όπως σωστά είχε προβλέψει ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Α. Σαμαράς, έχουν αποτύχει οικτρά στην πολιτική που ακολουθούν, οδηγώντας τη Χώρα σ’ ένα αδιέξοδο σπιράλ δανεισμού και, συνακόλουθα, σε μια χωρίς προηγούμενο αλλά και χωρίς διέξοδο ύφεση. Ύφεση η οποία, όπως δυστυχώς όλα δείχνουν, ήδη έχει καταλυτικές επιπτώσεις στην κοινωνική συνοχή και, κυρίως, στο κοινωνικό κράτος δικαίου που χρόνια τώρα είχε οικοδομηθεί και σήμερα αποδομείται ανελέητα.
Υπό τα προαναφερόμενα δεδομένα η σημερινή κατάσταση της οικονομίας μας παραπέμπει στον Πιτυοκάμπτη και στον Προκρούστη που είχαν στήσει, κατά τη μυθολογία, τις παγίδες τους στο δρόμο από τα Μέγαρα προς την Αθήνα. Όπου Πιτυοκάμπτης είναι η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου. Μια Κυβέρνηση  η οποία έχει δέσει τα σκέλη της οικονομίας από τις δύο κορυφές της πολιτικής αβελτηρίας της και της πολιτικής ανευθυνότητάς της  και αφήνει το σώμα της να σχίζεται ως την τελική του εξόντωση.  Και Προκρούστης είναι η Τρόικα, η οποία έχει «ξαπλώσει» την οικονομία μας πάνω στην κλίνη των Μνημονίων, κόβοντας χωρίς κανένα πρόσχημα τα κομμάτια της εκείνα που «περισσεύουν» από τα όρια της κλίνης, όπως τα όρια αυτά καθορίζει κάθε φορά η αδηφαγία των «αγορών».  Και, πρωτίστως, η καταστροφική νεοφιλελεύθερη πολιτική της Σχολής του Σικάγο, την οποία μας επιβάλουν –φυσικά με την ανοχή της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου- πειραματιζόμενοι επικίνδυνα σε βάρος της Χώρας, οι επίδοξοι και κατ’ ευφημισμόν οικονομικοί μας «σωτήρες».


(Άρθρο στα «Επίκαιρα)