Γράφει ο
Αθανάσιος Μπουρούνης

       Είναι γεγονός ότι ο ρατσισμός είναι πολύπλοκο φαινόμενο, επειδή μπορεί να υπάρχει εκεί που κάποιος πιστεύει ότι δεν υπάρχει δηλητηριάζοντας τα πάντα και τους πάντες, μετατρέποντας όλους είτε σε θύτες, είτε σε θύματα.

       Είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία μια ομάδα ανθρώπων, καταπιέζει ή εκφράζει μίσος εναντίων μιας άλλης ομάδας ανθρώπων.

       Αλλά, ενώ αποτελεί απαράδεκτη συμπεριφορά, ο ρατσισμός είναι προϊόν οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων.

       Ενισχύεται και από τα στοιχεία εγκληματικότητας που δημοσιοποιήθηκαν για το πρώτο εξάμηνο του 2019, σύμφωνα με τα  οποία ενώ οι αλλοδαποί αποτελούν περίπου το 10% της χώρας, παράγουν το 40% της παραβατικότητας.

       Όμως ο μετανάστης τείνει να είναι παραβατικός  για κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους. Δεν είναι γεννημένος έτσι. Η παραβατικότητα δεν έχει γονίδιο.

       Ωστόσο, όταν η κοινωνία αλλάζει, αυτό που θεωρείτο φυσιολογικό παύει να είναι, ενώ αυτό που ήταν κάποτε καταδικαστέο γίνεται αποδεκτό.

       Αυτό αποδεικνύει ότι και ο απλός πολίτης δεν έχει γονίδιο ρατσισμού.

       Ευαίσθητος ο Έλληνας, συγκινήθηκε με τους πρώτους πρόσφυγες, τους φυγάδες του πολέμου σκοπιμοτήτων, το ρήμαγμα της ζωής και τη σφαγή.

       Έμπειρος της προσφυγιάς και του διωγμού, βγήκε στους δρόμους να μοιραστεί τη μπουκιά του με αλλόγλωσσους  και αλλόπιστους φυγάδες από την συμφορά.

       Τώρα καταφθάνουν κατά χιλιάδες στις ακτές των ελληνικών νησιών, με τη μεσολάβηση χρυσοπληρωμένων δουλεμπόρων.

       Τους υποδέχεται οι υπηρεσίες του οργανωμένου κράτους, αλλά και ατζέντηδες «Μ.Κ.Ο.», που σχεδόν χωρίς προσχήματα πρακτορεύουν συμφέροντα.

       Πόσοι όμως από αυτούς είναι μετανάστες και πόσοι πρόσφυγες; Πόσοι προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες και πόσοι παλεύουν να ξεφύγουν από την πείνα;  Πόσοι απ’ αυτούς εξαφανίστηκαν επειδή έχει απορριφθεί πρωτοδίκως η αίτησή τους για άσυλο;

       Φτάσαμε στο σημείο να γίνει το μεταναστευτικό - προσφυγικό πρόβλημα «μη διαχειρίσιμο».

       Και τούτο διότι το φαινόμενο το διαχειρίζεται η  Τουρκία. Αυτή ελέγχει και την ποσότητα, αυτή ελέγχει και την ποιότητα των μεταναστευτικών – προσφυγικών ροών.

       Γνωρίζει πολύ καλά ότι τα κύματα των προσφύγων και των μεταναστών, δεν μπορούν να φτάσουν στην Ευρώπη, αφού τα χερσαία σύνορα είναι πια τελείως σφραγισμένα.

       Άρα αυξάνοντας θεαματικά τις ροές, θα πλημμυρίσει με πρόσφυγες και μετανάστες τη χώρα, με στόχο σε πρώτη φάση, να διαλύσει την εσωτερική της συνοχή.

       Τι κάνουν όμως οι Ευρωπαίοι – εταίροι;  Αποδεικνύουν καθημερινά με τις πράξεις τους ότι είναι εντελώς απρόθυμοι να μοιραστούν τα βάρη της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, ή να «ενοχλήσουν» την Τουρκία.

       Όσα συμβαίνουν οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η διαπίστωση πως πρώτος στόχος της Άγκυρας είναι η Ελλάδα και όχι η Ευρώπη, δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

       Είναι αλήθεια ότι η υπερφόρτωση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου είναι εκρηκτική και δύσκολη η συνύπαρξη. Τα νησιά δεν αντέχουν άλλο.

       Όσο οι αφίξεις ενισχύονται, τόσο γίνεται πιεστική η ανάγκη αποφόρτισης του βεβαρημένου νησιωτικού περιβάλλοντος.  

       Όμως στις τοπικές κοινωνίες, ο κόσμος φοβάται. Ένα μέρος της κοινωνίας εξισώνει τον πρόσφυγα με την καταστροφή και το κέντρο υποδοχής με τη «χωματερή». Έτσι αναπτύσσεται μια αντιμεταναστευτική ρητορική.

       Κατά τα άλλα, είναι γνωστό ότι μερικά από τα πιο μεγάλα και ισχυρά κράτη όπως ΗΠΑ, Αυστραλία και Καναδάς, είναι κράτη αποκλειστικά μεταναστών, ωστόσο έχουν δρακόντεια σύνορα και δρακόντειους νόμους για τη μετανάστευση.

       Η μικρή Ελλάδα είναι στο δρόμο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπινων ψυχών, με ολάνοιχτα θαλάσσια σύνορα εμπρός της και θεόκλειστα ευρωπαϊκά σύνορα πίσω της.

       Είμαστε μόνοι, μικροί και ανέτοιμοι.

       Γι’ αυτό θα πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα σοβαρές μεταναστευτικές πολιτικές ανάλογες των προηγμένων φιλελεύθερων χωρών, παράλληλα με την αυστηρή εφαρμογή των νόμων.

-Ο κ. Αθανάσιος Μπουρούνης είναι Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ. Ε.