Η νύχτα της σκλαβιάς και η αυγή της Λευτεριάς, Ιστορικά, ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

Η νύχτα της σκλαβιάς και η αυγή της Λευτεριάς

Γράφει ο
Βασίλειος Κονιτσιώτης

Πεντακόσια χρόνια μαύρης και ανελέητης σκλαβιάς.

Πεντακόσια χρόνια στις ορέξεις και επιταγές ενός απολίτιστου, άξεστου Ανατολίτη, χωρίς ίχνος πολιτισμού και ανθρωπιάς.

Πεντακόσια χρόνια πέρασαν για να φθάσει η τελευταία νύχτα.

Η πιο μεγάλη νύχτα που έφερε με το πρώτο φως το χαρούμενο μήνυμα της λευτεριάς.

Οι Γιαννιώτες νυχτώσανε σκλάβοι και ξημέρωσαν ελεύθεροι.

Και δεν κυριολεκτούμε όταν λέμε πως κοιμήθηκαν οι Γιαννιώτες το βράδυ εκείνο!

Κανένας δεν κοιμήθηκε!

Κανείς δεν έκλεισε μάτι!

Κανένας δεν έγειρε στο προσκεφάλι εκείνη τη νύχτα.

Όλοι περίμεναν ξάγρυπνοι το μεγάλο και καλό νέο.

Ο καθένας καρδιοχτυπούσε κλειδομανταλωμένος στο σπίτι του.

Κανείς δεν ήθελε την τελευταία αυτή νύχτα να κοιμηθεί σκλάβος.

Και τούτη τη νύχτα οι στρατιώτες του τουρκικού στρατού πελιδνοί, πεινασμένοι και κυνηγημένοι από τους δικούς μας τσολιάδες, δεν δίστασαν να μπουν στα σπίτια, να ρημάξουν, να πάρουν ότι βρουν φεύγοντας για το Αργυρόκαστρο της Βορείου Ηπείρου.

Λεηλατούσαν τα μαγαζιά, τα καταστήματα τροφίμων, τα καφενεία και έπαιρναν ότι εύρισκαν, τρόφιμα, ρούχα, τιμαλφή. Ως πέρα από τα μεσάνυχτα επικρατούσε στην πόλη αναρχία. Κανείς δεν εφήρμοζε την συμφωνία του Διάδοχου Κωνσταντίνου με τον Εσάτ για την παράδοση της πόλεως που έλεγε πως έπρεπε να αποφευχθεί κάθε καταστροφή μέχρι να αναλάβει ο στρατός την ευθύνη.

Φωτιές πολλές την νύχτα εκείνη άναψαν οι υποχωρούντες Τούρκοι στρατιώτες τις οποίες έσβηναν με κάθε πρόσφορο μέσο οι Γιαννιώτες. Και όλα αυτά μέχρι αργά προς το ξημέρωμα. Όσο πλησίαζε η αυγή, τόσο και λιγόστευαν οι Τούρκοι στρατιώτες. Ο τουρκικός στρατός είχε εγκαταλείψει και τα οχυρά στο Μπιζάνι και προσπαθούσε να γλιτώσει την αιχμαλωσία.

Και μετά απόλυτη ησυχία!

Η βουή και το κροτάλισμα των όπλων σίγασε. Ο κουρνιαχτός κατακάθισε.

Σιγά – σιγά οι Γιαννιώτες άρχισαν να βγαίνουν στους δρόμους. Τόπος συνάντησης η Πλατεία. Εκεί όπου το ξενοδοχείο Αβέρωφ. Εκεί συγκεντρώθηκαν οι πρώην σκλάβοι και αγνάντεψαν προς την Καλούτσανη για να δουν να έρχεται ο Ελληνικός στρατός.
Δύο θαρραλέοι άνδρες ο Τσεκούρας και ο Βακάλης αποφάσισαν να υψώσουν την Ελληνική σημαία στο ρολόι της πλατείας που είχαν ανεγείρει οι Τούρκοι σαν «τρόπαιο» για την νίκη τους το ’97. Η πρώτη ελληνική σημαία το πρωί της 21ης Φεβρουαρίου κυμάτιζε στο μπαλκόνι του ρολογιού πρίν ακόμη έλθουν οι Έλληνες στρατιώτες.

Σε λίγο η πλατεία γέμισε από σημαίες. Πού βρέθηκαν αλήθεια τόσες σημαίες! Πού ήταν καταχωνιασμένες όλα αυτά τα χρόνια της σκλαβιάς και ξαφνικά βγήκαν στο φως της λευτεριάς κυματίζοντας υπερήφανα στα χέρια των απελευθερωμένων σκλάβων!

Και να στο βάθος του δρόμου, που είναι αφιερωμένος στην 21 Φεβρουαρίου σήμερα, ακούγονται παράξενοι, υπόκωφοι στην αρχή ήχοι. Μετά θόρυβος ποδοβολητών που όλο και σίμωναν. Το ελληνικό ιππικό με επικεφαλής τον Διάδοχο Αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο εισέρχεται στην πόλη, φθάνει στην πλατεία.

Τα κόκκινα φέσια δείγματα ραγιαδισμού και υποδούλωσης πετιούνται στον αέρα και ποδοπατούνται. Οι εναπομείναντες Τούρκοι στην πόλη βρίσκουν προστασία από τους νικητές και τα πρώην θύματά τους.

Η μεγάλη ελληνική αρετή σε όλο της το μεγαλείο.

Λαός και στρατός οδεύουν όλοι μαζί προς την Μητρόπολη για να αναπέμψουν δεήσεις στον Θεό και να τον ευχαριστήσουν για την Νίκη.